Rozdział 31. (część I)

Poczułam miękkie usta przy moim policzku i mimo, że jeszcze w połowie spałam, przeszedł mnie znajomy dreszcz. Mruknęłam cicho, niezadowolona z pobudki. Chciałam jeszcze spać, ale jasne promienie słońca zaczęły przedzierać się przez moje zaciśnięte powieki.
- Obudź się, Maleńka. - głos Zayna był tak łagodny, jakby zwracał się do dziecka. Czułam jego dłoń na moim ramieniu. - No dalej, Victoria. Musisz wstać. - szepnął.
Zignorowałam go całkowicie, bo jedyne o czym marzyłam to z powrotem odpłynąć w błogi sen.
- Obudź się. - przeniósł swoje delikatne wargi na linię mojej szczęki, a po chwili poczułam jak zębami lekko podgryza moją szyję, co od razu przyprawiło mnie o gęsią skórkę.
- Nie. - bąknęłam poirytowana marszcząc brwi i mocniej zacisnęłam powieki. Przesunęłam się jeszcze bliżej krawędzi mojej strony łóżka, by uciec od mojego słodkiego, wkurzającego budzika. Usłyszałam jak wybucha śmiechem i ucieszyłam się w duchu, że nadal ma dobry humor. Nie chciało mi się ruszyć. Byłam tak wyczerpana, jakbym wczoraj odbyła najwytrwalsze ćwiczenia gimnastyczne w moim życiu. Najwytrwalsze i jedyne. Kto by pomyślał, że seks może być tak męczący?
- Wylatujemy o 10:00, musisz wstać. - wymamrotał półgłosem i tym razem, wyłapałam nutkę poirytowania. Ale byłam tak bardzo zmęczona, że nie chciało mi się nawet ręki podnieść. - Zaraz wrzucę cię pod prysznic, Victoria. Nie żartuję. - osz, cholera. Szeroko otworzyłam oczy i spojrzałam przez swoje ramię, żeby odczytać jego wyraz twarzy. Faktycznie, nie żartował i co mnie zdziwiło, był już ubrany. I ogolony. Cholera, a tak lubiłam jego zarost. Jego włosy były lekko poburzone i nadal trochę wilgotne.
- Która godzina? - zapytałam, a raczej wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Zmrużył oczy i spojrzał ponad swoim ramieniem, co również zrobiłam ja. 9:03. Mam w ogóle czas, żeby wziąć prysznic? Znowu wydałam z siebie jakiś bliżej nieokreślony pomruk niezadowolenia, a on uśmiechnął się szeroko, co tylko sprawiło, że pragnęłam zakopać się pod kołdrą i pogrążyć w niekontrolowanym płaczu. Pochylił się w moją stronę i cmoknął mnie w usta.
- Hej. - miał takie ciepłe oczy.
Zaczerwieniłam się lekko, czując jak mój żołądek wywraca się na drugą stronę.
- Hej. - odpowiedziałam nieśmiało.
Jeszcze bardziej pochylił się nade mną w efekcie czego zaczęłam się zastanawiać, czy czasem nie klęczy.
- Dobrze spałaś?
- Zanim zostałam obudzona przez jakiegoś niewychowanego mężczyznę, tak. Spało mi się całkiem dobrze.
Posłał mi wymowne spojrzenie, które miało chyba wyglądać na karcące, powstrzymując się przy tym od śmiechu.
- Boli cię coś? - nie wiem dlaczego, ale wyglądał jakby zmagał się z poczuciem winy. Jakby przyznawał się do czegoś co mi zrobił.
Potrząsnęłam przecząco głową, a on zamknął oczy i wyglądał jakby wyraźnie mu ulżyło. Położył rękę na gładkim materiale oddzielającym jego skórę od mojej, ale jakimś cudem nadal czułam na brzuchu iskry wywołane jego dotykiem.
- Masz kilka siniaków, Victoria.
Szerzej otworzyłam oczy ze zdziwienia. Co?! Siniaków? Gdzie? Tam na dole?!
- Hej, spokojnie, Skarbie. Nie są bardzo widoczne. To normalne, ale chcę żebyś na siebie uważała.
- Tak, na pewno będę, zważając na moje kłopoty z koordynacją ruchową. - wzruszyłam ramionami.
Jego oczy zabłyszczały lekkim rozbawieniem.
- Z pewnością będę tęsknił za tymi twoimi przemądrzałymi ustami. - po tych słowach, jego wyraz twarzy momentalnie się zmienił. Przez ułamek sekundy wyglądał, jakby miał coś na sumieniu, ale chwilę później jego emocje były już niemożliwe do odczytania. Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się co próbuje ukryć. - Jesteś pewna, że nic cię nie boli?
- Czuję się dobrze. - bąknęłam.
Popatrzył na mnie z jakąś szczerością w oczach, po czym ponownie cmoknął mnie w usta.
- Idź się wyszykować. Nie chcę, żebyś znowu się spóźniła.
Westchnęłam i powoli usiadłam na skraju materaca. Bolały mnie wszystkie mięśnie. Ugh.
- Śniadanie możesz zjeść w samolocie. - Zayn podniósł się z łóżka i popatrzył na mnie z góry.
Miał rację. Siniaki były niewielkie i mało widoczne, ale Jezus, bolały jak jasna cholera. Co prawda był wczoraj trochę bardziej gwałtowny, ale nie myślałam, że nie będę odczuwać tego, aż takie skutki. Okej, był bardziej niż trochę, gwałtowny. To było jak jakiś całkiem nowy poziom, ale poradziłam sobie z tym całkiem nieźle, muszę przyznać. Jednak teraz, byłam wyczerpana. Nigdy więcej nie dam rady wytrzymać dwóch orgazmów pod rząd, nie mdlejąc z braku powietrza.
Wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam włosy i z powrotem ruszyłam do salonu. Zayn czytał gazetę, siedząc przy stole, na którym wczoraj się pieprzyliśmy. Szykownie, nie ma co. Strasznie się zawstydziłam, gdy przeniósł na mnie wzrok. Byłam cała czerwona na twarzy.
- Masz na sobie sukienkę. - przechylił głowę w bok, uważnie i zachłannie skanując moje ciało, w międzyczasie odkładając gazetę na blat. Szklany wazon, który wczoraj leżał roztrzaskany na podłodze, został dziś zastąpiony nowym, prezentującym się majestatycznie na środku stołu.
- Um, no... Tylko to znalazłam i coś podpowiada mi, że chyba gdzieś schowałeś moje inne rzeczy. - uniosłam jedną brew, siadając na krześle na przeciwko Zayna.
- Piękne wyglądasz w sukienkach, Victoria. Twoje ubrania są spakowane i czekają w samochodzie. Po prostu chciałem, żebyś spróbowała czegoś poza spodniami. - powiedział, po czym pociągnął łyk ze swojej filiżanki. No dzięki ci, kurwa, bardzo. Teraz z łatwością będzie mógł się dobrać do moich majtek.
- Gotowa? Niedługo wyjeżdżamy.
- Kiedy mówiłeś "wyjeżdżamy"... - przerwał mi w pół zdania, na co przewróciłam oczami.
- Wyjeżdżamy, czyli ty i ja. Wracam do Londynu, zaraz po tym jak podrzucę cię do Detroit.
Zamrugałam kilkakrotnie przypatrując mu się uważnie. Nie wiem, czemu mówił o swoim samolocie, jakby był to zwykły samochód, czy coś. To normalne?
- Tak, jestem gotowa. Spakowałam już swój bagaż podręczny. - położyłam dłonie na stole a do mojej głowy momentalnie napłynęły wszystkie wydarzenia z poprzedniego wieczora. - Gdzie spałeś? - zapytałam zaciekawiona.
Zayn złożył swoją gazetę i wstał od stołu, uważnie mierząc mnie wzrokiem.
- Z tobą, ale nie spałem zbyt długo. - zmarszczył lekko czoło, uśmiechając się smutno. Tak naprawdę to on chyba wcale się nie uśmiechnął, starał się tylko tak wyglądać. Dopił do końca zawartość swojej filiżanki i odstawił ją na blat. Wyglądał całkiem nieźle, był wypoczęty, jakby przespał przynajmniej siedem godzin, ale widziałam, że cały czas zdaje się nad czymś rozmyślać.
- Wszystko w porządku? - zapytałam. Podszedł i pociągnął mnie lekko za rękę, w efekcie czego podniosłam się ze swojego krzesła, jednak zrobiłam to dość niechętnie.
- Nie masz się o co martwić. - wzruszył ramionami, bagatelizując temat, ale widziałam, że z czymś się zmaga - Chodź. Lepiej będzie jak już zaczniemy się zbierać.
- Ale jest dopiero wpół do... - zamilkłam, gdy zmierzył mnie karcącym spojrzeniem. Jezu, weź się uspokój.

***

Nie wiedziałam, czego mam się spodziewać, po tym, gdy wysiądę z tego samolotu. Pojedzie ze mną do mojego domu, a dopiero potem wyleci do Londynu? Może powinnam zadzwonić do mojej Mamy i poprosić ją, żeby odebrała mnie z lotniska? Albo po prostu może powinnam zapytać Zayna, jakie ma plany? Nie, nie zrobię tego, bo coś czuję, że ten temat wywoła kłótnię, na którą jakoś nie bardzo mam teraz ochotę. Był taki spokojny, że nie chciałam go denerwować. Miałam zamiar nacieszyć się jego dobrym nastrojem.

Zayn chwycił mnie za rękę, gdy z głośników pokładowych otrzymaliśmy informację, że zbliżamy się do lądowania. Ciągle zastanawiałam się, czemu nie lubi latać liniami komercyjnymi.

- Czemu nie pozwoliłeś mi lecieć normalnym samolotem? - zapytałam z czystą ciekawością wymalowaną na twarzy.

- Zajmowanie miejsca w małej, ograniczonej przestrzeni nie wydaje mi się rzeczą zbyt wygodną. Zaufaj mi, Victoria. Po tak dobrym pieprzeniu jak wczoraj, nie chciałabyś siedzieć w niewygodnym fotelu. - uśmiechnął się pod nosem - Och, no i oczywiście, wolę mieć pewność, że nic ci nie grozi. - dodał zadowolony z siebie. Puścił mi oczko i cmoknął zewnętrzną stronę mojej dłoni. Dotyk jego ust momentalnie wywołał podskórną eksplozję przyjemnych dreszczy. 

- Ale, jak do tej pory zawsze latałam komercyj...

- Przestań. - powoli pokręcił głową - Chcę mieć pewność, że jesteś bezpieczna. Martwię się, gdy nie mam takiej pewności.

Zmarszczyłam czoło, zaciskając usta w cienką, prostą linię, a on popatrzył na mnie spod podniesionych brwi, jakby rzucał mi jakieś wyzwanie. Serio, wyglądał jakby czekał, aż zacznę kłótnię. Zaczerwieniłam się i odwróciłam wzrok.

- Okej, rozumiem. Sorry.

- Nie masz za co przepraszać. Jak tam twój kark? - zapytał puszczając moją dłoń i przenosząc swoją na tył mojej szyi. Skrzywiłam się lekko, spodziewając się, że zaraz pociągnie mnie za włosy, jak to miał w zwyczaju, ale na szczęście tego nie zrobił. Powoli otworzyłam oczy i zauważyłam, że przygląda mi się, jakby starał się odgadnąć co ja właściwie robię. Moje policzki ponownie spłynęły rumieńcem, ale zaraz wyprostowałam się na wygodnym fotelu.

- Sorry, tak, um, z moim karkiem wszystko w porządku. - dzięki Antonowi oczywiście.

Przyglądał mi się jeszcze przez kilka sekund, po czym opuszkami palców zjechał na moją malinkę. Uśmiechnął się lekko, ale gdy zdał sobie sprawę, że na niego patrzę szybko wrócił do kamiennego wyrazu twarzy. Chwilę później poczułam jak koła samolotu dotykają lądowiska.

- Witaj w Detroit, Maleńka. - szepnął.

Jestem w Detroit! W końcu! Nareszcie zobaczę się z moja Mamą, po siedmiu miesiącach rozłąki! Uśmiechnęłam się szeroko i wyjrzałam za małe okienko obok mnie.

***

- Mówił ci już ktoś kiedyś, że masz wyjątkowe upodobanie do drogich samochodów? - wymamrotałam przyglądając się luksusowemu, czarnemu Lexusowi LFA, zaparkowanemu tuż przede mną. Kiedy podniosłam wzrok na Zayna, na jego ustach malował się już ten piękny, chłopięcy uśmiech.

- Tak, to i jeszcze coś o tym, że kupuję ich za dużo. 

- Miałeś na myśli, za dużo ze zbyt niskim podwoziem? - poprawiłam go, na co odpowiedział mi szerokim uśmiechem.

- Och, ale to tylko dla ciebie, Victoria. Poza tym, stać mnie na to. - wzruszył ramionami i otworzył przede mną drzwi. Łał, nie musisz się tym tak przechwalać na prawo i lewo.

Od razu poczułam zapach nowości i skóry, gdy zajrzałam do środka. Nie miałam wątpliwości, że to auto dopiero co opuściło salon samochodowy.

Zayn złapał mnie za rękę i pomógł usiąść mi na siedzeniu pasażera, co zrobiłam niezwłocznie, jednak tak mało elegancko, że mniej się już chyba nie dało. Chwilę później zajął miejsce obok mnie, cały czas śmiejąc się pod nosem. Domyślałam się, że powodem jego niesłabnącego rozbawienia było to, w jaki sposób wsiadałam do tego cholernego samochodu. 

Ray-bany, skórzana kurtka i poburzone włosy, sprawiły, że załkałam w duchu, gdy tylko spojrzałam na jego profil. Wyglądał o wiele młodziej, a właściwie to wyglądał na swój wiek, w tym sportowym aucie. Był zbyt przystojny, by móc opisać go słowami.

Prowadził w całkowitej ciszy, nie licząc pomruków silnika i muzyki niezależnej, leniwie sączącej się z iPoda, podpiętego do głośników. Kiedyś nawet zastanawiałam się jaką muzykę lubi. Spodziewałam się raczej jakichś klasycznych kawałków, ze względu na jego wszechobecną formalność, ale ten wizerunek niegrzecznego chłopca, który aktualnie mi prezentował, był tego kompletną przeciwnością. 

Zdziwiłam się, gdy zdałam sobie sprawę, że Zayn doskonale wie gdzie ma się kierować. No jasne, że wie! Pewnie profil mojej matki też nieźle przetrząsnął.

- Wygląda na to, że całkiem dobrze orientujesz się w okolicy. - rzuciłam zaczepnie.

Kątem oka zauważyłam, że uśmiecha się pod nosem, a ja aż podskoczyłam w duchu na widok jego pięknych rysów. Zayn jednak nie fatygował się z odpowiedzią. Chwycił moją dłoń i podniósł ją sobie do ust, po czym lekko cmoknął jej zewnętrzną stronę. Chwilę później pokręcił głową ciągle się uśmiechając, jakby ukrywał przede mną jakąś mega zabawną rzecz, albo rozpamiętywał żart, którego ja nie zrozumiałam. Położył swoją rękę na moim kolanie, po czym przejechał nią w górę mojego uda. 

- Masz taką delikatną skórę, Victoria. - dotarł do złączenia moich ud i cofnął swoją dłoń, zostawiając mnie w kompletnym osłupieniu i oczekiwaniu na coś więcej. Aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy z tego, że wstrzymuję oddech.

Rozejrzałam się po okolicy i serce podskoczyło mi do gardła, gdy samochód zwolnił, a moim oczom ukazał się dom mojej Mamy. Chciałam wyskoczyć z auta i od razu zatopić się w objęciach mojej rodzicielki, ale nie mogłam z uwagi na obecność Zayna. Ale co ja, do chuja, zrobię jak moja Matka zobaczy Zayna? Jak ja jej go przedstawię? Jako kogo?!

Cześć, Mamo. To Zayn, mój nowy kolega z którym się tylko bzykam. Tak, bo jestem niemal pewna, że moja naiwna, nieświadoma Mama, nie marzy o innych informacjach po siedmiu miesiącach nie widzenia mnie na oczy. 

Zanim Zayn zdążył otworzyć swoje drzwi, chwyciłam go za przedramię, czym od razu zaskarbiłam sobie jego uwagę. 

- Masz zamiar wejść do środka? - wypaliłam i zaczerwieniłam się momentalnie, gdy zdałam sobie sprawę z tego, jak bezczelnie i niegrzecznie to zabrzmiało.

- Chciałem ci tylko pomóc z bagażami. Chcesz, żebym już jechał? - och, Jezus! Musiałeś właśnie tak to ująć, Malik, no nie?!

- Nie...- przerwał mi zanim zdążyłam dokończyć zdanie.

- Nie musisz odpowiadać. Po prostu chciałem poznać twoją matkę. Wydaje się... - zamilkł na chwilę, jakby szukał odpowiedniego przymiotnika opisującego moją Mamę - ...miła.

Miła?

- Ale jako kogo ja mam cię przedstawić? Mojego nowego partnera seksualnego?!

- Oczywiście, Victoria. Przecież każda matka tylko czeka na takie wyznanie od swojej córki. - rzucił ze zbolałą miną.

Co?! Patrzyłam na niego z szeroko otwartą buzią i nie mogłam wydusić z siebie słowa. 

- A miałem nadzieję, że nie straciłaś wyczucia ironii, Victoria. - westchnął poirytowany. Och, a więc tylko żartował. Tak ciężko mi czasem go rozgryźć! - Po prostu przedstaw mnie jako swojego przyjaciela. Tak robią normalni ludzie, prawda?

Ty nie jesteś normalny.

- No tak, ale...

- Przestań. - pokręcił głową i otworzył swoje drzwi - Ty chcesz od razu wszystko wyjaśniać, a to tylko komplikuje sprawy. - pochylił się tak, że nasze oczy znalazły się na tym samym poziomie - Nie myśl o tym za dużo, Maleńka. Spokojnie. - zamknął drzwi po swojej stronie, a ja w lusterku wstecznym obserwowałam jak wyjmuje moje walizki z bagażnika. 

Powoli wygramoliłam się z samochodu, prezentując jak zwykle brak jakiejkolwiek ogłady ruchowej i zdałam sobie sprawę, że mój brat stoi w drzwiach wejściowych domu. Wyglądał na kompletnie zszokowanego, kiedy mnie zobaczył. Dlaczego? Och, może dlatego, że miałam na sobie sukienkę, no i jeszcze może dlatego, że wysiadłam przed chwilą z najdroższego samochodu, jaki chyba kiedykolwiek widział. Gdybym ja była na jego miejscu, od razu wysunęłabym z tego obrazka jakieś mało pozytywne zdanie.

Adam i ja, byliśmy ze sobą naprawdę blisko, pomijając fakt, że kłóciliśmy się o najmniejsze nawet pierdoły. Zawsze był dość prostolinijny i umiał wyczuć kłamstwo z kilometra. Nie mogę zapomnieć o jego opiekuńczej stronie, co trochę skojarzyło mi się z Zaynem, tyle że wersja opiekuńczości Adama, była nieco łatwiejsza do przyjęcia. Jako jedyny z naszego rodzeństwa miał jasnobrązowe włosy i zielone oczy, co w pełni było zasługą genów naszego Taty. Och, zabiłabym, żeby tylko mieć zielone oczy. 

- Wszystko w porządku? - zapytał Zayn stając obok mnie i przyglądając się mojemu bratu. To wyglądało jak jakieś zawody, który wytrzyma dłużej pod palącym spojrzeniem drugiego. Mogliby już dać sobie spokój.

- Byłoby lepiej, gdybyś przestał piorunować wzrokiem mojego brata. - wyszeptałam, a on momentalnie popatrzył na mnie skonsternowany. Tak, właśnie wydałam ci polecenie, pogódź się z tym.

- Tori! - krzyknął Adam z wielkim uśmiechem na twarzy oplatając mnie szerokimi ramionami
- Wracam z tobą do Londynu! Mama tak powiedziała. - wymownie wzruszył brwiami, wygłaszając, według niego, zabawny komentarz.

Przewróciłam oczami.

- Nie, nie wracasz. Byłeś u mnie kilka tygodni temu. Chyba teraz kolej Mandy, co nie?

- Ałć! Nie bądź taka wredna dla swojego ukochanego braciszka. Tata chce się ze mną widzieć. Kto to jest? - wskazał na Zayna i oboje ponownie zaczęli uważnie mierzyć się wzrokiem. Dostawałam mdłości na sam ich widok. Zachowywali się jak jacyś gówniarze. 

- Zayn. - mój towarzyszysz odezwał się całkiem nie przypominającym siebie tonem. Ze zdziwieniem obserwowałam, jak podnosi przed siebie zgiętą w łokciu rękę, by przywitać się z Adamem w sposób jakim próbował przywitać się z nim po raz pierwszy James. Mój brat uśmiechnął się i odpowiedział na ten dziwny gest, który zrozumieją chyba tylko faceci, po czym lekko szturchnął go swoim ramieniem.

- Jestem Adam! To twoja bryka? - kompletnie zignorował moją obecność i niemal doskoczył do samochodu przy którym staliśmy. W sumie, nie ma się czemu dziwić, każdy normalny 23-latek zareagowałby w ten sposób. I tak oto właśnie to cholerne auto stało się ważniejsze od mojego przyjazdu. Wzruszyłam ramionami i z niemałym zdziwieniem, które starałam się ukryć, obserwowałam jak Zayn przemienił się w normalnego, uroczego chłopaka lubiącego pogadać o samochodach. Z pewnością zapamiętam ten moment na długo.

Moja siostra, Mandy, pojawiła się w zasięgu mojego wzroku i mimo, że była najbardziej wkurzającą istotą, kiedykolwiek stąpającą po tej ziemi, nagle zerwała się z miejsca i zaczęła biec w moim kierunku, jakbym przynajmniej  była krystalicznie czystą wodą, a ona spacerowała po pustyni od kilku dni w poszukiwaniu jakiegokolwiek płynu do wypicia.

Miałyśmy swoje małe sprzeczki, gdy byłyśmy młodsze. Byłam od niej starsza o jakieś sześć, czy siedem lat, ale jak nikt inny, potrafiła wzbudzić we mnie takie emocje, że nieraz obie znajdywałyśmy się przez nie w niemałych tarapatach. Byłyśmy do siebie podobne, z tymże ona miała pięknie opaloną skórę i idealną figurę, której niemiłosiernie jej zazdrościłam. Ale nadal była moją małą siostrzyczką, dla której nie zawahałabym się zabić. Jej długie ręce momentalnie oplotły mnie w ciasnym uścisku, a ja uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Pachniała domem. 

- Tęskniłam za tobą, Tori! - uuu, tego się nie spodziewałam. 

- Ja za tobą też, Dee. - posłałam jej niezgrabny uśmiech. Odsunęła się ode mnie i popatrzyła ponad moim ramieniem.

- Masz na sobie sukienkę... t..to... dość dziwne... - urwała w połowie i nie musiałam się nawet obracać, żeby wiedzieć na czym skupił się jej wzrok. Gapiła się na Zayna. Uwielbienie i zachwyt w jej tęczówkach, były tak oczywiste. - Kto to?

Odwróciłam się i zerknęłam na Zayna. Wyglądał tak beztrosko i młodo. Gdy zauważył z jaką intensywnością wpatruje się w niego moja siostra, posłał jej przyjazny uśmiech, jednak nie był to ten uśmiech, który sprawiał, że moje serce wyrywało się z piersi.

Zaczerwieniłam się wracając wzrokiem na moją siostrę, a ona uśmiechnęła się pod nosem. 

- To twój chłopak? - zapytała.

- Nie. Jesteśmy tylko...

- Tori! Kochanie! Nareszcie jesteś!

Mama?

Zayn przedstawił się mojej siostrze, gdy ja wpadłam w ramiona mojej mamie. Chwyciła moje policzki w obie swoje dłonie i zauważyłam jak jej oczy wypełniają się łzami. Głośno przełknęłam ślinę, a ona odbiła soczystego buziaka na czubku mojej głowy.

- Och, Tori! Aleś ty schudła! Jadłaś coś w ogóle? - zauważyłam troskę w jej głosie i odsunęłam się od niej lekko, poprawiając włosy, by zakryć moją malinkę. 

- Oczywiście, ze tak. W samolocie zjadłam ogromne śniadanie. - dzięki Zaynowi. O, cholera! Zayn! Gdzie on jest?!

- Jest już prawie pora lunchu, więc mam nadzieję, że zgłodniałaś. 

- Mamo! To jest nowy chłopak Tori, Zayn. 

Chłopak?! Kurwa mać, Mandy! Spiorunowałam ją wzrokiem, a ona przyciągnęła Zayna bliżej mojej Mamy, bo ta mogła mu się lepiej przyjrzeć. Mandy popatrzyła na mnie wielce z siebie zadowolona, ciekawe z jakiego powodu, a mi szczęka opadła. Nie byłam w stanie nawet spojrzeć na Zayna. Po chuj, ona z tym wyskoczyła?!

Kiedy w końcu odważyłam się podnieść wzrok na Zayna, nie wydawał się zbytnio przejęty całą sytuacją. Protekcyjne oplótł mnie w talii swoją ręką, na co momentalnie się zaczerwieniłam, a na twarzy mojej Mamy wymalował się czysty szok. Wyglądała jakby właśnie wygrała los na loterii. Była całkowicie oszołomiona, ale żeby jeszcze bardziej przysporzyć mi zakłopotania i szybszego bicia serca, Zayn pochylił się lekko i cmoknął mnie w policzek. 

- Oddychaj. - wyszeptał, niemal nie odrywając ust od mojego policzka. Moje ciało od razu zareagowało na jego przenikający głos.

- Ach, Zayn... To moja Mama.. . - zamilkłam na sekundę, powstrzymując się od wykrzywienia mojej twarzy w dziwnym grymasie - Victoria. - Boże, nienawidzę faktu, że dała mi imię po sobie.

- Bardzo miło mi w końcu panią poznać, pani Jeffries. - Jeffries?! Och, no jasne, że wie o jej ponownym zamążpójściu. Zayn uśmiechnął się tak jak tylko on potrafi, ukazując rzędy białych zębów, a ja mogłam tylko wpatrywać się w jego cudowne rysy. Moja Matka stała i gapiła sie na niego, jakby był ósmym cudem świata. Jej tęczówki błyszczały czystym podziwem.

Zapanowała cisza i uwaga wszystkich nas skupiła się na mojej rodzicielce. Nadal wyglądała na zszokowaną, ale jej szok pomieszany był z czystą przyjemnością patrzenia na przystojnego mężczyznę stojącego przed nią.

- Zayn... - zaczęła moja Mama, ledwo łapiąc oddech. No wreszcie się odezwała! - Nie spodziewałam się tak miłej niespodzianki. B..bardzo miło cię poznać. - och, ona się jąka. A więc to nie tylko moja przypadłość, to genetyczne. Westchnęłam.

- Zostaniesz na lunch? - Adam wypalił z tym pytaniem prosto do Zayna.

Co?!

- Zayn się trochę spieszy. Ma lot powrotny do Londynu. - odpowiedziałam trochę zbyt szybko, próbując jakoś wybrnąć z tej kłopotliwej sytuacji. 

- Mogę zostać na jakąś godzinkę. - popatrzył na mnie z góry, uśmiechając się niewinnie, ale w jego oczach dostrzegłam jakiś dziki błysk. Jestem pewna, że ani moja Matka, ani siostra nie były w stanie go zobaczyć.

- Byłoby nam bardzo miło! - rzuciło wesoło moja Mama.

- Z przyjemnością, pani Jeffries. - odpowiedział Zayn, ponownie racząc ją tym swoim popisowym uśmiechem.

- Chodźcie do środka. Tori na pewno chętnie oprowadzi cię po naszym domu, a my w tym czasie nakryjemy do stołu. Och, i proszę, mów mi Victoria. - moja Mama wyrzucała z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego. Przewróciłam oczami i poczułam jak ciało Zayna lekko sztywnieje przy moim boku. 

- Oczywiście. - usłyszałam lekkie wahanie w głosie Zayna - Victorio. - Tak, teraz już wiesz, czemu nie lubię swojego imienia. 

Wszyscy ruszyli do wejścia, a Zayn schylił się lekko po moją walizkę. Podniósł ją i wolną dłonią lekko uszczypnął moją brodę, po czym cmoknął mnie w usta.

- Będzie fajnie. - uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę. 

_______________________________________________________

OKS, KOCHANI. 

Trochę zajęło mi żeby wreszcie zaktualizować tę notkę, ale jest :)

Dlaczego rozdział jest podzielony na dwie części - Bo tak jest w oryginale i druga część zostanie opublikowana w nowym poście, jednak znaleźć obie będzie można pod jedną etykietą po prawej stronie, czyli w spisie treści (czyt. Rozdział 31.). 

Kolejny rozdział pojawi się jutro (czyli w poniedziałek).

Czytałam komentarze i widziałam, że jaraliście się słodkim Zaynem :> ale przeciez on nie mógł kazać Re mówić do siebie per pan przy jej rodzinie xD lulz, albo wyobraźcie se jakby mu z kieszeni wypadł jakiś przenośny wibrator, albo zatyczka analna xD Jezu, co ja pisze ok xD

Och, no prawie bym zapomniała:

MIŁEGO POWROTU DO SZKOŁY, CZARNUCHY! luuuulz