Rozdział 27.

Słońce opadało ciężkimi promieniami na moją odkrytą skórę. Nigdy nie przypuszczałabym, że Zayn pozwoli mi ubrać się w kostium kąpielowy, ale teraz żałuję, że w ogóle to zrobiłam. Jego zaborczość zaczęła brać górę, co coraz bardziej mnie martwiło. Co chwila zmieniał mu się nastrój, a ta ciągła zazdrość powoli mnie już irytowała. Gdybym wiedziała, że będzie się tak zachowywał to na pewno bym tego na siebie nie włożyła, ale tak bardzo cieszyłam się tym słońcem. Słońcem, którego tak bardzo mi brakowało w Londynie.

Zamknęłam oczy i postanowiłam oddać się temu przyjemnemu ciepłu całkowicie, po uprzednim wysmarowaniu się olejkiem i rozłożeniu na leżaku przy basenie.
- Chodź popływać, Victoria.
Rozpostarłam powieki i zobaczyłam Zayna siedzącego przy moich stopach. Był bez koszulki w samych kąpielówkach. Jego tatuaże były teraz doskonale widoczne i nikt nie przypuszczałby, że na co dzień Zayn jest jakimś formalnym biznesmenem. Przygryzłam wargę, kiedy lekko pochylił się w moją stronę. Moja klatka piersiowa unosiła się ciężko i tak samo opadała, kiedy próbowałam napełnić płuca powietrzem. Pociągnął za mój podbródek, tym samym uwalniając dolną wargę, po czym cmoknął mnie w policzek. Pachniał wodą kolońską i papierosami. Jeszcze nigdy nie widziałam jak pali.
- Chodź. - uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę.
- Pójdę później. - rzuciłam marudnie, chcąc nieco opalić moją bladą skórę, póki mam ku temu sposobność. Westchnął pod nosem i pocałował wewnętrzną stronę mojej dłoni. Na jego twarzy malowało się rozczarowanie. Cholera, proszę cię, tylko się nie złość.
- Możesz posmarować mi plecy? - zapytałam nieśmiało. Rozluźnił się lekko i sięgnął po buteleczkę stojącą  na ziemi obok.
- Oczywiście. Połóż się na brzuchu. - wymamrotał formalnym tonem.
Przewróciłam oczami i od razu przyjęłam odpowiednią pozycję. Po chwili usłyszałam mało atrakcyjny dźwięk wyciskania kremu z pojemnika, który nałożył na swoje magiczne dłonie.
- Życzyłbym sobie, żeby w łóżku też ruszała się pani tak szybko, panno Greene. - szepnął konspiracyjnie. Odetchnęłam głośniej, kiedy poczułam jego ciepłe ręce z zimnym olejkiem na moich plecach, ramionach, talii i tuż nad moją pupą.
Ponad dźwiękiem świergoczących ptaków i dzieci bawiących się w basenie, słyszałam jak oddech Zayna stał się bardziej płytki. Chociaż właściwie oddycha tak zawsze, kiedy się nie odzywa.
- Nadal boli cię kark? - zapytał cicho.
Przecząco pokiwałam głową. Prawda była taka, że bolał, ale nie chciałam mu tego mówić, żeby nie czuł się winny.
- Masz taką piękną skórę, Victoria...Skończyłem. - lekko uszczypał mnie obiema dłońmi w talii i odsunął swoje ręce. Podniosłam się na łokciach i bardzo nieelegancko przekręciłam z powrotem na plecy.
- Dziękuję. - momentalnie się zaczerwieniłam, kiedy dostrzegłam podniecenie wypełniające jego tęczówki. Jezu, koleś łatwo się nakręca.
- Cała przyjemność po mojej stronie. Spragniona? - zapytał zmieniając temat i uspokajając się w duchu. Jego twarz była taka obojętna.
- Tak.
- Wody? - przechylił głowę w bok.
Skinęłam potakująco.
Zmarszczył czoło.
- Gazowana, czy niegazowana?
- Niegazowana. Proszę pana. - przygryzłam wargę, próbując powstrzymać się od uśmiechu. Popatrzył mi prosto w oczy z typowym, kamiennym wyrazem twarzy. Przez kilka długich sekund wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. Cały czas czułam między nami przepływ tej znajomej energii, która podgrzewała się przechodząc w pożądanie. W jego oczach na moment rozbłysło rozbawienie i uśmiechnął się, ale to nie był ten uśmiech, o którym myślałam przy każdym zrobionym przeze mnie kroku.
Zayn wstał, a ja podniosłam głowę, co momentalnie przyprawiło mnie o ból karku.
- Zaraz wracam. - rzucił, zakładając swoje Ray-bany i ruszył do baru, usytuowanego po drugiej stronie basenu. Obserwowałam mięśnie naprężające się na jego plecach, przy każdym jego kolejnym kroku. Był taki przystojny i elegancki. Wszystkie dziewczyny znajdujące się w pobliżu skanowały go wzrokiem, a on szedł niewzruszony, lub też nieświadomy ich chciwych spojrzeń i flirciarskich uśmieszków. Przewróciłam oczami i ponownie ułożyłam się na leżaku, chyba tylko po to, żeby moja chwila relaksu zaraz została przerwana. Westchnęłam cicho i usiadłam, skupiając się na wysokim chłopaku, który zajął miejsce obok mnie.
- Będziesz miała coś przeciwko, jeśli tu usiądę? - zapytał, przeszywając mnie jasno-niebieskimi tęczówkami. Był surferem, wiedziałam to w pierwszej chwili po jego rozjaśnionych słońcem włosach  i pociemniałej karnacji. Jego ciało zbudowane było z samych mięśni i kości. Posługiwał się oczywistym akcentem z Huntington Beach.
- Rozgość się. - uśmiechnęłam się jednak lekko poirytowana, bo nie chciałam, żeby mi przeszkadzano. No, ale nie będę kłamać, był całkiem niezły. Zaczerwieniłam się lekko i zaplotłam swoje nogi do siadu tureckiego. Spojrzałam w dół na swój brzuch i momentalnie go wciągnęłam, co sprawiło, że musiałam również wyprostować plecy.
- Tak przy okazji, jestem Conor. - odparł wyciągając dłoń w moją stronę z ciepłym uśmiechem na twarzy.
- Re. - odpowiedziałam takim samym uśmiechem, kiedy podaliśmy sobie ręce. Przytrzymał moją chwilę dłużej, przypatrując mi się z przechyloną na bok głową. Wyglądał na lekko skonsternowanego.
- Re to skrót od czego, czy masz na imię po prostu Re?
Przygryzłam wargę i zachichotałam cicho. Jezu, cóż się ze mną dzieje.
- Um... Naprawdę mam na imię Victoria.
Uśmiechnął się i puścił moją dłoń.
- Miło cię poznać. - zaśmiał się nisko. Naprawdę nisko, a ja od razu się zaczerwieniłam. Och, serio jest słodki.
Rozłożył się na swoim leżaku wzdychając cicho i zamykając oczy, by całkiem oddać się palącemu słońcu.
- Piękna pogoda. - wymamrotał, otwierając jedno oko i zerkając na mnie ukradkiem. Wyglądał na rozbawionego, ale nie wiedziałam dlaczego.
- Tak. - bąknęłam zawstydzona. Weź się w garść Greene!
- Skąd jesteś? - zapytał Conor.
Nie bardzo miałam ochotę na jakieś rozmowy.
- Londyn. Ale wychowałam się i zostałam wykarmiona przez kalifornijską ziemię. - rzuciłam niepewnie.
- Nieźle. Ja jestem z Huntington Beach. Kilka lat mieszkałem w Australii, ale postanowiłem wrócić na stare śmieci. W Londynie jest zimno?
Wiedziałam! Poprawił swoją pozycję, wkładając sobie rękę pod głowę. Kiedy rzuciłam na niego okiem, tym razem, wyglądał na lekko zmieszanego i poddenerwowanego.
- Tak, dlatego rozkoszuje się tutejszym słońcem. - uśmiechnęłam się, a on skinieniem głowy zakończył naszą konwersację.
- Woda. - niemal podskoczyłam, kiedy usłyszałam głos Zayna po swojej drugiej stronie. Przysiadł na leżaku i wyglądał na spokojnego, ale jego linia szczęki mówiła mi co innego. Mam nadzieję, że nie zdejmie okularów, bo naprawdę nie chciałabym żeby ciskał gromami z oczu na mnie, albo nie daj Boże na Conora.
- Dziękuję. - uśmiechnęłam się, ale on nie kłopotał się by odpowiedzieć tym samym. Jego usta ułożone były w cienką, prostą linię. O, kurwa. Wzdrygnęłam się w duchu, kiedy lekko pochylił się do przodu, opierając swoje łokcie o kolana i przykładając do ust ciasno splecione ręce.
- Chodź. - powoli, bardzo powoli sięgnął po moją dłoń i jeszcze zanim się dotknęliśmy poczułam ciarki i to, jak moje ciało budzi się do życia. Chwyciłam go za rękę, a on bez trudu pociągnął mnie do góry. Wziął głęboki oddech, kiedy stanęłam obok niego. Tak bardzo chciałam zobaczyć jego oczy, ale zaraz przypomniałam sobie, że jest zły.
Zayn mocniej ścisnął moje palce, kiedy mijaliśmy leżak Conora idąc w stronę schodków prowadzących do basenu. Nie chciałam jeszcze pływać! Weszłam do wody, jako pierwsza, a on puścił moją rękę. Niedługo cieszyłam się swobodą, kiedy oplótł moją talię swoim wytatuowanym ramieniem. Poczułam jego usta przy moim uchu, gdy mocno przyciskał moje plecy do swojego twardego torsu.
- Jak on ma na imię, Victoria? - szepnął cicho.
Zmarszczyłam czoło i odsunęłam się od niego. Zdjęłam mu okulary, żeby móc zobaczyć jego oczy. Były ciemne, tak bardzo ciemne, że od razu pożałowałam i chciałam ponownie je zakryć. Zamiast tego jednak założyłam jego Ray-bany sobie. Serce zaczęło walić mi jak oszalałe, kiedy linia jego szczęki jeszcze bardziej się napięła. Wyluzuj się, Re. Nic się przecież nie stało.
- Conor, czemu? - przewróciłam oczami, czerpiąc korzyści z okularów na nosie.
Zayn sięgnął ręką przed siebie i zdjął mi swoje Ray-bany, po czym ponownie założył sobie.
- Wiem, kiedy przewracasz oczami, Victoria. Przestań. Koleś chciał się tylko dobrać do twoich majtek. - wypalił tak cichym i niskim głosem, że aż ciarki mnie przeszły.
- Skąd możesz to wiedzieć? Tylko gadaliśmy. - zmarszczyłam czoło.
- Nie masz pojęcia jaki wpływ wywierasz na każdym facecie przy tym basenie, prawda? - językiem zwilżył swoje wargi, a ja zaczęłam się rozglądać na boki. Chwycił mnie za brodę, kierując mój wzrok z powrotem na jego twarz.
- Wiesz jaki zaborczy jestem. I tak masz kupę szczęścia, że pozwoliłem założyć ci ten ledwo co zasłaniający materiał. Nie przeginaj. - ostrzegł, powoli cedząc każde słowo - Gdybyś była moja, zgodnie z umową obowiązującą na piśmie, ukarałbym cię.
Głośno przełknęłam ślinę, czując poirytowanie.
- A co z tobą? - syknęłam w połowie wkurzona, a w połowie przerażona. Adrenalina rozlała się w moich żyłach, kiedy jego sylwetka napięła się. Stał się o wiele bardziej onieśmielający, niż mogłabym przypuszczać w obecnej sytuacji.
- Co ze mną? - zapytał ostrożne i oschle.
- Masz pojęcie jaki wpływ wywierasz na każdą kobietę znajdującą się przy tym basenie? Nawet gdybym była klasyfikowana, jako twoja dziewczyna miałyby to głęboko w dupie. Jesteś w Ameryce. - bąknęłam rozdrażniona.
Jego twarz rozjaśniła się, a z jego ust wydostał się krótki, urywany oddech. Niespodziewanie jego wargi wygięły się w lekkim uśmiechu. Zmarszczyłam brwi. Co?!
- Jesteś zazdrosna? - zapytał jedwabiście miękkim głosem, który przeszył moje ciało. Skrzywił się niezadowolony i wyjął coś z kieszeni kąpielówek. Och, to ten pierdolony telefon. Zdjął swoje okulary i spojrzał na numer dzwoniącego. Chyba nie spodziewał się żadnych rozmów.
- Mamo? - zmarszczył czoło i przeniósł wzrok na drugi koniec basenu, przyciskając komórkę do ucha.
Podążyłam za jego wzrokiem. Zayn patrzył na Marka, który skanował przestrzeń wokół wody. Kiedy złapali kontakt wzrokowy, gapili się na siebie przez kilka sekund wymieniając jakieś porozumiewawcze spojrzenia. Mark powiedział coś do swojego rękawa i złapał się za ucho. Zmarszczyłam brwi. Co?!
- Wszystko z nią w porządku? - odezwał się w końcu Zayn, wyrywając mnie z bacznych obserwacji zachowania jego i jego ochroniarza - Gdzie?! - jego głos był zaniepokojony, głośny, ale cichy w tym samym momencie - Dzięki, Mamo. - odetchnął głośno, rozłączając się. Przez chwilę jeszcze wpatrywał się w ekran swojego telefonu. Mamo? Zaczęłam zastanawiać się, czy jego matka wie o tych wszystkich związkach seksualnych. Zayn przeklął siarczyście półgłosem, a dwójka dzieci bawiąca się obok nas posłała mu pełne szoku spojrzenia.
- Wszystko w porządku? - bąknęłam wyczuwając jego zmartwienie i złość. To przytłaczająca mieszanka, która nie zwiastuje nic dobrego.
- Chodzi o Emmę. - wymamrotał i na tym skończył swoją wypowiedź. Emmę? Aż krew mi się zagotowała, ale próbowałam nie pokazywać swoich wzburzonych emocji. Ten jego głos... Musiało się coś stać tej całej Emmie.
Znowu przyłożył telefon do ucha i bez uprzedzenia chwycił mnie za rękę. Podeszliśmy do naszych rzeczy, które zostawiliśmy przy leżakach. Mark już zdążył je wszystkie pozbierać.
Zayn żwawo odezwał się do swojego nowego rozmówcy.
- Blaise...Załatwione? Dziękuję. . . Upewnij się, że samochód już czeka. - rozłączył się, wydając serię poleceń Markowi, który od razu zabrał się do ich realizacji. Przeczesał swoje włosy palcami i właśnie wtedy zdecydowałam się zwrócić na siebie jego uwagę. Złapałam go za rękę, żeby na chwilę go zatrzymać. Popatrzył na mnie poirytowany i sfrustrowany, ale kiedy spotkaliśmy się wzrokiem, jego rysy lekko złagodniały.
- O co chodzi? - bąknęłam niepewnie, marszcząc brwi.
- Nieważne. - objął moją twarz i cmoknął mnie w policzek. Zdążyłam już zauważyć, że nigdy nie całuje mnie publicznie, a jeśli już, to zawsze w policzek, nigdy w usta. Hmmm...
- Masz zamiar kiedykolwiek mi powiedzieć? - zapytałam, stojąc w miejscu jak sparaliżowana, kiedy akurat podnosił mój telefon ze stolika przy leżaku.
- Nie. - podał mi urządzenie i chwilę później chwycił za rękę. Czemu tak się spieszy? Westchnął poirytowany wręczając mi moje jeansowe szorty i pospieszając, bym się wreszcie ubrała.
- Zakładaj. Musimy iść.

***

Domyśliłam się, że wyjeżdżam wcześniej, niż oboje planowaliśmy. Ale na serio byłam ciekawa, co się, do kurwy nędzy, dzieje. Zayn i tak mi nie powie. Sięgnęłam po telefon i napisałam SMS'a do mojej Mamy, informując ją, że będę jednak wcześniej i że nie mogę się doczekać, kiedy się zobaczymy. Nawet nie miałam czasu odpowiednio się przebrać. Moje bagaże były już spakowane i umieszczone w samochodzie, a ja miałam na sobie krótkie szorty i jedną z białych koszulek Zayna. To wyglądało tak, jakbym stamtąd uciekała, czy coś. Zaczerwieniłam się i rozejrzałam po sypialni, upewniając się, że niczego nie zostawiłam, ale wszystko wydawało się skrzętnie zabrane. 

Nawet nie chciałam wyobrażać sobie wyrazu twarzy Blaise'a, kiedy znalazł wibrator na zlewie w łazience. No chyba, że Zayn go wcześniej wsunął do którejś z moich toreb. Nawet nie chcę wiedzieć. Wzdychając pod nosem weszłam z powrotem do salonu, gdzie czekał na mnie Zayn, jak zwykle, z telefonem przy uchu. 

Był tak bardzo onieśmielający, że nie miałam najmniejszej ochoty przebywać w jego towarzystwie. Stał do mnie plecami, wpatrując się w wielkie okno. 

- Co to , kurwa mać, znaczy, że nie wniosła oskarżenia?! - wysyczał głośno przez zaciśnięte zęby - Sam z nią porozmawiam. - rozłączył się i z całej siły rzucił telefonem, który upadł po drugiej stronie pokoju, koło stołu jadalnego. Dzięki ci Boże, za Malik Celle. Ech, chyba nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności.

Zayn przeczesał swoje włosy palcami i odwrócił się w końcu, wzdrygając się lekko, ale zaraz rozluźnił się, gdy zobaczył, że to tylko ja. Nie mogłam ruszyć się z miejsca. Stałam tam i wpatrywałam się w podłogę. Czułam się jakbym przyłapała go na wykradaniu ciasteczek z kuchennego słoja. Uspokoił się trochę i podszedł w moją stronę, ale gdy tylko się zbliżył zrobiłam krok do tyłu. Jego oczy były ciemne, zimne i nieobecne. Jednym zwinnym ruchem, jego ręka oplotła moją talię i przyciągnęła mnie do jego naprężonego ciała. Wolną dłonią chwycił moje włosy i pociągnął, na co zmuszona byłam podnieść głowę. Jego usta w ułamku sekundy znalazły się przy moich.

Serce niemal wyrwało mi się z piersi, kiedy pewnym ruchem ścisnął mój pośladek. Jęknęłam cicho, rozchylając usta i dając mu lepszy dostęp, z czego od razu skorzystał. Determinacja, niepokój i złość, wszystkie te rzeczy bez trudu wyczułam w tym zapierającym dech w piersiach pocałunku. Mocno pociągnął mnie za włosy, odrywając od siebie nasze usta. Odetchnął gardłowo i popatrzył na mnie z góry pociemniałymi tęczówkami. Moja klatka piersiowa unosiła się ciężko i tak samo opadała, gdy napełniałam płuca drogocennym powietrzem. Oparł swoje czoło o moje i potarł mój nos swoim. 

- Chciałabym, żebyś powiedział mi o co w tym wszystkim chodzi. - bąknęłam niepewnie.

Przygryzł wargę i westchnął pod nosem. Zrobił krok w tył i założył mi za ucho pasemko włosów. 

- Muszę wracać do Londynu. - szepnął. Zakołysałam się na stopach, tak bardzo chciało mi się siku.

- Z powodu Emmy? - zapytałam, próbując ukryć poirytowanie w moim głosie. 

Odetchnął głośno i mocno zamknął oczy, jakby przeżywał jakiś wewnętrzny ból. 

- Tak. - przyciągnął mnie do siebie, jakby wyczuwał moje rozdrażnienie względem tej baby.

Przygryzłam wargę, gdy cmoknął mnie w policzek i przeniósł swoje usta z linii mojej szczęki na szyję. Głośno wciągnęłam powietrze, przechylając głowę w bok, dając mu więcej dostępu do mojej skóry. To i tak zdawało się być dla niego zbyt mało. Ponownie oplótł moje włosy i gwałtownie odchylił moją głowę na bok. Jego wzrok znowu momentalnie pociemniał. Jezu, jeszcze nie wystarczająco mnie wymaltretowałeś?

Drugą ręką oplatał mnie w talii, przytrzymując przy sobie, gdy językiem kreślić nieznane wzory na mojej szyi. Zaczął wpijać się w moją skórę, a mi oddech uwiązł w gardle. Mocno wczepiłam się palcami w jego ramiona. Przygryzł zaczerwienione miejsce, po czym ponownie wessał się w podrażnioną skórę, robiąc mi malinkę. Odsunął się lekko i dmuchnął na nią. Nie! Nie chcę już kolejnej! 

Złapałam się za bolące miejsce, gdy uwolnił moje włosy, obiema dłońmi oplatając moją twarz. Spojrzałam na niego z dołu oczami, mającymi wyrażać coś w rodzaju "co to, do cholery, miało być?" Jadę do Detroit z pieprzoną malinką na szyi! A co, jeśli moja Mama ją zobaczy?!

- Jesteś moja. - rzucił półgłosem - Kiedy rano wstaniesz i spojrzysz w lustro, będziesz miała coś, co ci o mnie przypomni i ... - podtrzymał mój podbródek, zmuszając mnie bym zatopiła się w jego czarnych tęczówkach. Kiedy się odezwał, jego głos był tak cichy, jakby jego słowa nie były przeznaczone dla moich uszu. To brzmiało niemal jak jakaś groźba. - ... na serio chciałbym przelecieć cię tak, że nie byłabyś w stanie samodzielnie zrobić ani jednego kroku.

- D..dlaczego? - zmarszczyłam brwi i rozchyliłam usta w kompletnym szoku. Zaraz się chyba posikam! Jest taki onieśmielający.

- Ponieważ nie pochwalam faktu, że rozmawiałaś z innym mężczyzną. - posłał mi pełne złości spojrzenie i odsunął się, prostując całą swoją sylwetkę, gdy podniósł wzrok ponad moje ramię - Mark. - odezwał się chłodno. Momentalnie poczułam ciarki w dole kręgosłupa.

- Blaise jest gotowy, proszę pana. - odparł formalnie Mark. 

Zayn skinął głową i wrócił na mnie wzrokiem, który jakoś w dziwny sposób nagle złagodniał.

- Na mnie już czas. - rzuciłam bardziej do siebie, niż do niego. Może później będę mogła zmienić majty w które zaraz się posikam.

Jego telefon zabrzęczał, leżąc gdzieś w pobliżu stołu jadalnego, a on na jego dźwięk gwałtownie przeczesał swoje włosy palcami. Podszedł po niego i sekundę później stał już przy moim boku, trzymając mnie za rękę.

- Malik. - puścił moją dłoń, otworzył przede mną drzwi i ponownie ją chwycił - Tak, włącz mnie do tego. - bąknął.

Zatrzymaliśmy się przed windami, a on obiema dłońmi objął moją twarz i pocałował mnie przeciągle, po czym ciasno oplótł mnie rękami. Zaciągnęłam się jego pięknym zapachem, wtulając twarz w zagłębienie między jego szyją, a ramieniem. Natychmiastowo zastygł w bezruchu, ale się nie cofnął. Wiedziałam, że nie lubi tych wszystkich intymnych gestów, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać.

- Niestety nie mogę ci towarzyszyć. Wybacz mi, Victoria, ten nagły pośpiech. Blaise czeka na ciebie w Audi SUV'ie. Bezpiecznie dowiezie cię na lotnisko. - pocałował mnie w czoło, kiedy spojrzałam na niego z dołu. Powstrzymuje się przed czymś?

Skinęłam głową. 

- Dziękuję. - bąknęłam.

- Dan, zaraz do ciebie oddzwonię. - odebrał telefon i momentalnie się rozłączył, wpatrując się we mnie z góry.

Niespodziewanie chwycił mnie i uwięził między swoim ciałem, a drzwiami windy. Jego dłoń wylądowała w moich włosach, ciągnąc za nie mocno. Uniosłam twarz, a jego usta od razu przywarły do moich w desperackim pocałunku. Nie wiem czemu tak mnie to zdziwiło, ale byłam zszokowana. Smakowałam jego ulgi, pragnienia i szczątkowego gniewu podczas gdy jego język posiadł we władanie wnętrze moich ust. Przerwał pocałunek nie spuszczając wzroku z mojej twarzy. Czułam na sobie cały ciężar jego ciała, więc nie miałam możliwości się ruszyć. Zostawił mnie nie mogącą zaczerpnąć nawet oddechu. Musiałam podtrzymać się jego, żeby nie upaść, spoglądając na tę piękną wypełnioną pożądaniem i determinacją twarz.

- Zadzwoń do mnie, kiedy wylądujesz. - odezwał się pełnym, niewzruszonym głosem, jakby wcześniejszy pocałunek nie wywarł na nim żadnego wrażenia, podczas gdy ja ledwo trzymałam się na nogach, dzięki jego eksperckiemu dotykowi.

Kiedy się odsunął, zostawiając mnie opartą o metalowe drzwi, zamknął oczy i potarł swoje czoło, wyglądając jakby przed chwilą ukończył jakiś maraton.

- Co ty ze mną wyprawiasz, Victoria... - zmarszczył brwi i wyprostował się, prawdopodobnie zdając sobie sprawę, że nie zachowuje się, jak to zwykle ma w zwyczaju. Odetchnął ciężko. - Chcę, żebyś zastanowiła się nad tym kontraktem. - a więc to jednak kontrakt. Serio, muszę iść do łazienki, bo zaraz mogę naprawdę popuścić. - Chcę żeby to się udało. Po porządnym pieprzeniu będziesz czuła się wyśmienicie. Poczujesz wreszcie, że żyjesz. - jego oczy pociemniały, gdy wypowiadał kolejne słowa, co momentalnie przyciągnęło mnie z powrotem do rzeczywistości. - Jeśli masz jakieś pytania, po prostu zapytaj. Wiesz, że zawsze będę z tobą szczery. 

Skinęłam głową.

- Twoja Mama o tym wie? - zapytałam, bez wcześniejszego uzgodnienia tego z moim mózgiem. Kurwa, tylko nie to! Znowu te stare nawyki!

Zayn odetchnął głośno i zmrużył oczy. 

- Nikt z mojej rodziny o tym nie wie, właśnie dlatego jest to poufne, Victoria. 

Okej? Weź się uspokój. 

- Dzięki za wszystko. - uśmiechnęłam się zawstydzona, bo znajdował się tak blisko mnie, że bez większego trudu mogłabym go znowu pocałować.

- Cała przyjemność po mojej stronie, Victoria. Do następnego razu. Zobaczymy się, kiedy wrócisz do Londynu. - Zayn pociągnął lekko za moją brodę i szybko cmoknął mnie w usta, sięgając ponad moim ramieniem i przywołując windę. Drzwi rozsunęły się nagle z charakterystycznym dźwiękiem, a ja chwiejąc się z powodu nagłego braku oparcia weszłam do środka. W ułamku sekundy poczułam przy swoim ciele ciało Zayna, kiedy ponownie przywarł do mnie ustami. Warknął nisko i odsunął się obserwując szybkie ruchy mojej klatki piersiowej.

- Do widzenia, Re. - odparł cicho, ale dość formalnie.

Przygryzłam wargę i oparłam się o metalową ścianę windy.

- Nie myśl o mnie pod kątem erotycznym, kiedy mnie nie będzie. - mrugnęłam do niego jednym okiem, na co odpowiedział uśmiechem, który momentalnie rozjaśnił jego twarz, ukazując wyraźne kości policzkowe i błyszczące oczy. Drzwi windy zasunęły się zbyt szybko, blokując mi widok na przystojnego mężczyznę po drugiej stronie. Odetchnęłam niepewnie. Serce biło mi jak oszalałe, a kolana miałam tak miękkie, że bałam się, że zaraz ugną się pod ciężarem mojego osłabionego ciała. Skutki pocałunków Malika są dość trwałe i znamienne. Nie chcę wyjeżdżać! Ale niestety... Potrzebuję trochę przestrzeni, żeby oczyścić umysł od tego całego popierdolonego świata, w którym ostatnio przyszło mi spędzać praktycznie cały czas.

Potarłam swoją szyję i z kieszeni spodenek wyciągnęłam telefon. Przejrzałam się w ekraniku i dostrzegłam małe znamię tuż pod płatkiem ucha. Nie miałam innej możliwości, jak zakryć je na razie przy pomocy włosów. Pieprzony drań! Moja matka chyba oszaleje, jak to zobaczy! Przerzuciłam włosy na jedno ramię i wyszłam z windy, od razu kierując się pospiesznie w stronę damskiej toalety. 

Po tym, jak już sobie ulżyłam, próbowałam jakoś doprowadzić do ładu moje włosy, zaczesując je tak, żeby możliwie najdokładniej zasłoniły malinkę. Jestem beznadziejna w układaniu włosów... Albo po prostu zbyt leniwa. Po kilku minutach starań po prostu zostawiłam je przerzucone przez jedno ramię. Otworzyłam drzwi toalety i ruszyłam przez korytarz, za którego rogiem znajdowało się główne lobby. Zwolniłam w pewnej chwili czując się jakoś dziwnie. Nieswojo niemal. Zatrzymałam się w miejscu i odwróciłam na pięcie, ale nikogo tam nie było. Co? Postanowiłam kontynuować swoją drogę przez hol, do miejsca, gdzie znajdowało się więcej ludzi. Te korytarze są jakieś przerażające. 

- Re. - ruszyłam szybciej, gdy usłyszałam swoje imię, bicie mojego serca momentalnie przyspieszyło. Znam ten głos.

- Czekaj, Re! - jęknęłam, kiedy poczułam mocne szarpnięcie za rękę, odciągające mnie z powrotem do tyłu. Zastygłam w bezruchu, gdy stanęłam oko w oko z wysokim, czarnowłosym chłopakiem. Oddech uwiązł mi w gardle, a wszystkie zmysły od razu się wyostrzyły. Kurwa mać! Wyrwałam swoją rękę z jego uścisku, kiedy po moim ciele przeszły nieprzyjemne ciarki. Śmierdział jakimiś odpadkami. Śmieciarz. 

- Masz wielki tupet, żeby w ogóle ze mną gadać. - popatrzyłam na Devona, kiedy ten przebiegły uśmieszek wymalował się na jego ustach. 

- Nadal masz do mnie żal? - jego oślizgły ton głosu, wpełzł pod moją skórę. Zrobił krok w moją stronę, a ja momentalnie się cofnęłam.

- Jesteś dupkiem. - powoli zmierzałam tyłem w stronę lobby, byle dalej on niego. Szedł za mną. Na serio chciałam się znaleźć z daleka od niego!
- Woah! Tori, dajże człowiekowi chwilę wytchnienia. Co się stało, że zrobiła się z ciebie taka wredna suka? Eh? - wyciągnął przed siebie rękę i lekko uszczypnął mnie w policzek. Momentalnie odepchnęłam jego dłoń. Co, do chuja?!
- Nie dotykaj mnie! - syknęłam przez zaciśnięte zęby. Adrenalina wypełniała moje żyły i jedyną rzeczą, którą czułam w tamtej chwili była nieprzejednana nienawiść.
- Naprawdę chciałbym, żebyśmy jakoś doszli do porozumienia z tym co się stało. - odparł, ale nie wierzyłam w ani jedno jego słowo. Jego oczy od razu zdradzały to, że kłamie.
- Idź do diabła. - rzuciłam i odwracając się na pięcie, szybkim krokiem ruszyłam przez korytarz. Nie uszłam jednak daleko, gdy ponownie chwycił mnie za rękę.
- Nie martw się, kochanie. Jestem pewien, że to pierwsze miejsce do którego się udam, zaraz po tym jak z tobą skończę. - jednym zwinnym ruchem, zamknął moją szyję w swojej dużej dłoni i przycisnął mnie z wielkim impetem do ściany. Głośno zaciągnęłam się powietrzem, gdy przez moje ciało przelała się znajoma fala przerażenia. Moje plecy mocno przylegały do twardej powierzchni, a ja nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko wpatrywać się w chłodną zieleń jego zwierzęcych oczu.
- Jak tam Pan Malik, Tori? Jestem pewien, że byłaś jedynym powodem mojej degradacji. - wypalił cicho. Jego twarz znajdowała się milimetry od mojej i czułam, że zaraz zemdleję. Zaczerpnęłam płytki, urywany oddech i z trudem powstrzymałam się od płaczliwego jęknięcia. Nie chciałam dać mu satysfakcji i pozwolić, żeby strach całkiem przejął nade mną kontrolę. Palcami jednej ręki przejechał wzdłuż linii mojej szczęki. Z ograniczonymi ruchami, próbowałam się wyswobodzić i odepchnąć jego dłoń, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że gapi się na moją malinkę. Cały czas wykręcałam się spod jego uścisku, ale byłam zbyt słaba. Minęli nas jacyś ludzie, ale przy takiej pozycji pewnie wyglądaliśmy, jak jakaś migdaląca się para. Obrzydlistwo! Nie! Na samo wyobrażenie zachciało mi się rzygać.
- Puść mnie! - popatrzyłam na niego wściekła, a on tylko zachichotał pod nosem.
- Och, należysz już do Pana Malika, prawda? - pokręcił głową z udawanym współczuciem, a ja posłałam mu spojrzenie, które mogłoby zabić - Nie miałbym nic przeciwko, zostawieniu na twojej szyi jakiegoś swojego śladu, który znaczyłby, że jesteś moja. - uśmiechnął się złowieszczo, a ja z trudem przełknęłam gulę formującą się w moim gardle. Koleś jest jakiś, kurwa, jebnięty! Z resztą czego ja się spodziewałam, zawsze był. Pochylił się, by pocałować mnie w policzek, ale zrobiłam unik chowając twarz w zagłębieniu między moją szyją, a ramieniem.
- Po prostu mnie puść, proszę... - jęknęłam bliska płaczu.
- Panie Anderson. - zamarłam, gdy usłyszałam głos Marka, gdzieś za plecami Devona. Oczy szerzej mi się otworzy, ale bardziej z uczucia ulgi, niż szoku. - Pani chyba wyraziła się jasno. Proszę ją puścić. - kontynuował Mark, ale jego głos w najmniejszym stopniu nie brzmiał tak, jak zazwyczaj. Teraz był niemal mrożący krew w żyłach, co przypomniało mi o Zaynie. O, kurwa! Zayn! On też tu jest? Jak znalazł mnie Mark?! Och, do kurwy nędzy, puśćże mnie wreszcie!
Zielone oczy Devona, lekko się zwęziły, gdy ciągle wpatrywał się w moją twarz. Cały czas jednak skupiony był na słowach Marka. Uścisk jego rąk na moich ramionach nieznacznie zelżał, ale gdy Mark dostrzegł, że Devon nie ma zamiaru się cofnąć, położył dłoń na jego ramieniu i spokojnym, ale pewnym ruchem odsunął go ode mnie. Devon nie należał do tych, co poddają się zbyt łatwo. Nadal trzymał na mnie te swoje brudne łapska.
- Panie Anderson. - powtórzył bardziej ostrzegawczym tonem Mark.
Devon westchnął cicho, a jego nozdrza rozszerzyły się, gdy nabierał powietrza. To przerażające jak bardzo w tamtej chwili przypominał mi Zayna. Niepewnie pokręciłam głową. Nie! Zayn nie jest taki jak on!
- O co chodzi, Mark? - odezwał się w końcu Devon całkiem formalnym tonem. Jego dłonie ciągle spoczywały na moich ramionach. Strąciłam je, potwierdzając słowa Marka, ale on tylko popatrzył na mnie z szyderczym uśmiechem na ustach. Był prawie tak bardzo onieśmielający jak Zayn. Mocno chwycił mnie za przedramię i odwrócił głowę w stronę Marka.
Obaj zamilkli na dłuższą chwilę i zaraz zdałam sobie sprawę dlaczego. Mimo mojego ograniczonego pola widzenia, dostrzegłam Zayna. Jego twarz wykrzywiona była w grymasie wściekłości, oczy czarne, niemal dzikie, płonące czystą furią. Szedł z mocno zaciśniętymi pięściami po oby stronach jego ciała i widziałam, że ostatkiem samokontroli próbuje nie rzucić się na Devona. Głośno przełknęłam ślinę, obserwując jak zbliża się w naszym kierunku. Mark odwrócił się całym ciałem w stronę Zayna, podnosząc ręce w próbie zatrzymania go w miejscu. Zayn uporczywie wpatrywał się w Devona spod zmarszczonych gniewem brwi.
- Zająłem się już tym, proszę pana. - powiedział zgodnie z prawdą Mark.
- Panie Malik. - Devon powoli uwolnił moją rękę, ale z jego twarzy nie znikał ten bezczelny uśmieszek, który tak bardzo chciałam zedrzeć przy pomocy mocnego uderzenia.
- Anderson. Odsuń. Się. Od Victorii. Chciałbym zamienić z tobą słówko. - głos Zayna był pusty, ale doskonale wyważony i precyzyjny. Nie bardzo mogłam stwierdzić, bo niewiele widziałam, ale wydawało mi się, że jego cierpliwość powoli się kończyła. Devon odsunął się ode mnie, a potem wszystko działo się już w mgnieniu oka. Zayn odepchnął Marka, który stał na jego drodze i chwycił Devona za kołnierz rzucając nim o ścianę centymetry ode mnie. Podskoczyłam zszokowana i przerażona, a serce zaczęło walić mi jak oszalałe, czułam, że zaraz mogę dostać zawału.
Mark złapał Zayna za ramiona, próbując odciągnąć go od Devona, ale ten tylko posłał mu groźne spojrzenie przez ramię, co spowodowało, że nawet postawny ochroniarz się wycofał.
- Ohydna. Pozbawiona moralności. Kreatura. - warknął Zayn - Dałem ci szansę, przywilej wątpliwości w twoją winę, Anderson. - pięści Zayna zacieśniły się wokół kołnierza Devona. - Na niekorzyść wszystkich kobiet pracujących w tym budynku. Odejdziesz natychmiast. Nigdy nie wrócisz. Twoje wynagrodzenie będzie obejmować pracę tylko do dnia dzisiejszego. Nie otrzymasz odprawy. Nie obejmuje cię wcześniejszy okres wypowiedzenia. Nie dostaniesz referencji i jako mój osobisty obowiązek, przyjmuję poinformowanie każdego twojego przyszłego pracodawcę o przyczynie twojego nagłego zwolnienia. Zapamiętaj moje słowa, Anderson. Wiem wszystko o tobie i o twoim niezdrowym upodobaniu do szantażowania ludzi. A jeśli chodzi o Victorię Greene... Trzymaj. Się. Od. Niej. Z daleka.
O, Jezusie, chyba zaraz zemdleję.
- Zrozumiano? - syknął przez zaciśnięte zęby Zayn.
- T..tak, proszę pana. - odparł nieco łamiącym się głosem Devon.
- Odejdź. - Zayn powoli puścił jego kołnierz i zrobił krok do tyłu. - Natychmiast. - warknął groźnie.
Devon popatrzył na mnie, a potem z powrotem na Zayna. Spuściłam wzrok, nerwowo ściskając w palcach brzeg białej koszulki. Koszulki Zayna.
- Jak sobie pan życzy, Panie Malik. - odgryzł się aroganckim tonem Devon i odszedł. Zaczęło mi sie kręcić w głowie, kiedy spojrzałam na sufit. Moja klatka piersiowa unosiła się ciężko i tak też opadała. Miałam wrażenie jakbym przechodziła jakiś atak paniki. Nie! Nie, tylko nie to. Nie znowu. Osunęłam się na podłogę, przyciskając kolana do swojego torsu i kładąc na nich swoje czoło. Oddychałam głęboko, żeby pozbyć się uczucia nudności i zawrotów głowy. Nie wiedziałam, czy bardziej mam ochotę zemdleć czy się wyrzygać. Zaczęłam cała się trząść i brakowało mi powietrza w płucach. Jezu, co się ze mną dzieje?!
Czułam jak jakaś dłoń rytmicznie pociera moje plecy, a z uwagi na ciarki towarzyszące dotykowi, wkrótce zdałam sobie sprawę z tego, do kogo ona należy. Zayn.
- Oddychaj, Victoria. - szepnął, ale jego głos szybko przekształcił się w nikłe echo, gdy zostałam pochłonięta przez kojącą ciemność.  

__________________________________________________________

Kolejny rozdział pojawi się we wtorek, bądź środę, bo kuźwa nie wiem właśnie, chyba pojadę ze znajomymi na trzy dni nad taki zalew, ale oni są obesrani i wszystko robią zawsze na ostatnią chwilę, dlatego muszę wcześniej ogarnąć następny rozdział. Ugh. Dlatego gdybym miała wyjeżdżać to prawdopodobnie właśnie w środę, albo w czawrtek lol nie pamiętam xD jak nie wrócę to znaczy że sie zgubiłam, bo jestem debilem i wszędzie się gubię. 

Dziękuję za wszystkie komentarze! 

Jak Wam się podobał ten rozdział? Takiego obrotu spraw chyba się nie spodziewaliście, c'nie? HŁE HŁE. 

c'ya nigzzy, I love ya ❤ 

(✿◠‿◠)