Rozdział 17.

Wszędzie było światło. Jasne, ciepłe, przenikające światło, które starałam się odgrodzić od moich oczu, jeszcze przez kilka chwil. Chciałam się przed nim ukryć, na parę dodatkowych minut, ale było zbyt silne i w końcu całkiem się rozbudziłam. Ziewnęłam głośno, ale zaraz zaczęłam rozmyślać nad wydarzeniami z poprzedniej nocy. Uprawiałam seks. Przyjemny seks z Zaynem Malikiem? Uśmiech sam wdarł mi się na usta. Usiadłam szybko i spojrzałam na puste miejsce obok mnie. Nie było go. Jednorazowy numerek? Przeniosłam wzrok na szafkę nocną, żeby sprawdzić godzinę, ale moją uwagę przykuła mała karteczka zaadresowana moim imieniem. Rozłożyłam ją i okazało się, że jest od Zayna.

Nieco więcej trudności? 

Zdezorientowana, odłożyłam kartkę z powrotem na stolik. Obrazy z poprzedniej nocy zaczęły napływać falami do mojej głowy. To, jak mnie całował, dotykał, to jak wiedział, gdzie dotykać i przyjemność, którą mi ofiarował. O mój Boże... Dwa orgazmy. Chcę więcej seksu! Jezu, Re. Ogarnij się. Nie miałam pojęcia do czego zdolne jest moje ciało.

Wtuliłam się w ciepłą kołdrę, czując jak delikatnie otula moje nagie ciało. Jak na zawołanie, mój telefon zaczął dzwonić. Sięgnęłam po swojego Malik Cella i przycisnęłam go do ucha.

- Halo?

- Dzień dobry, panno Green. 

Przygryzłam wargę. Zayn.

- Hej.

- Hej. - bąknął i wydawało mi się, że jest lekko... zawstydzony? - Jak się czujesz? - zapytał, kiedy zaczęłam się przeciągać.

- Dobrze.

- Naprawdę? - w jego głosie wyczułam niedowierzanie i chyba rozbawienie. 

Och, moje ciało nadal było zmęczone i słabe. Wstałam i właśnie wtedy poczułam ból w dolnych częściach mojego ciała. Skrzywiłam się. 

- Um.. Err.. Trochę jestem obolała. - wymamrotałam nieśmiało.

Zaśmiał się cicho, na co przewróciłam oczami. 

- Jest pani porządnie i doszczętnie przepieprzona, panno Greene. Co robisz?

Jego głos był przepełniony chłopięcą radością, ale skrywał uwodzicielską nutkę i nawet ja się zaczerwieniłam. Jestem doszczętnie przepieprzona i mam na to bolesne dowody. 

- Um, dopiero się obudziłam. 

- Cóż, mam nadzieję, że będzie pani gotowa, kiedy wpadnę, żeby się z panią zobaczyć, panno Greene. 

Och.

- Wpadniesz do mnie?

- Tak.

- Teraz?

- Niedługo.

- Dobra. W takim razie, do zobaczenia niedługo. - powiedziałam z wahaniem w głosie.

- W rzeczy samej. Nara, Maleńka. - usłyszałam jego chichot i wyobraziłam sobie ten piękny uśmiech. Chwilę później na linii zapanowała głucha cisza. Rozłączył się. 

Uśmiechnęłam się szeroko. Może to jednak nie był jednorazowy numerek? Odrzuciłam telefon na materac i powoli ruszyłam do łazienki, czując nieprzyjemny ból, tam, na dole. Ałć.

Wzięłam szybki prysznic, czując ulgę, gdy ciepła woda koiła moje osłabione ciało. Umyłam włosy jakimś cholernie drogim szamponem i nałożyłam na nie odżywkę. Och, jaki ładny zapach.

Ubrałam się w codzienne jeansy i koszulkę i odnalazłam porzuconą na łóżku komórkę. Kiedy odchyliłam poły pościeli zobaczyłam plamę krwi na prześcieradle. Oczy szerzej otworzyły mi się ze zdziwienia. Jasna cholera. Z powrotem przykryłam poplamione łóżko i nerwowo potarłam palcami czoło. Powinnam się była tego spodziewać? Byłam, aż tak... ciasna? Zaczerwieniłam się na samą myśl. Jezu, nie miałam pojęcia, że będę krwawić. Myślałam, ze to zdarza się tylko za pierwszym razem, poza tym wtedy bolało mnie tak bardzo... Przygryzłam wargę. Tamta noc należy do przeszłości. Muszę przestać o tym myśleć. 

Chwyciłam komórkę i sprawdziłam godzinę. Była dopiero 10:43. Obudziłam się wcześniej, niż się spodziewałam. Otwierając drzwi od mojej sypialni, momentalnie usłyszałam jak konwersacja pomiędzy James'em a Amber ucichła. No to jedziemy. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się w stronę kanapy, na której oboje siedzieli. Jezu, naprawdę zaczynało mnie wszystko boleć. 

- Cześć. - bąknęłam niepewnie.

Oczy Amber błysnęły żywym ogniem. Wzrok pragnący jedynie przesłuchać mnie w celu uzyskania wszystkich informacji. Wyłączyła telewizor, a James popatrzył na mnie lekko zmartwiony.

- Co się, kurwa, wczoraj stało? - dziewczyna zapytała wyraźnie zbita z tropu. Wstała i podeszła w moją stronę. Zatrzymała się tuż przede mną i zaplotła ręce na piersiach. Jej oczy skanowały uważnie moją twarz.

- Nic. - największe kłamstwo świata.

- Nie, Re. Nie karm mnie tymi gównianymi gadkami. Powiedz mi. Co się stało? - uśmiechnęła się, ale jej oczy pozostały chłodne.

Niekomfortowo zakołysałam się na stopach. Bzykaliśmy się, bo był napalony, no i chciał, jak to ujął, naprawić sytuację. Szeroko otworzyła usta ze zdziwienia, a ja zamarłam. Błagam, Boże. Nie mów, że ja powiedziałam to na głos. 

- Co masz na szyi? - zrobiła jeszcze jeden krok bliżej i odgarnęła włosy z mojego ramienia. Zrelaksowałam się nieco, ale zaraz zmarszczyłam czoło. Co mam na szyi? Po chwili sobie przypomniałam. Mam malinkę. Potarłam dłonią naznaczone miejsce. Cholera!

Zauważyła moje nagłe zdenerwowanie i zmrużyła oczy. Znam to spojrzenie!

- Re! Ty... Naprawdę?!

Zaczerwieniłam się i zdałam sobie sprawę, że już wie.

- O mój Boże. Ty! Ty to naprawdę zrobiłaś! 

- Przestań. - bąknęłam.

- Doszłaś? - o, mój, Boże. Ona nie ma żadnych zahamowań. - Re, błagam cię, odpowiedz na moje pytanie. Czekałam na ten dzień od... zawsze! - jej tęczówki rozszerzyły się z podekscytowania.

Zaczęłam się chichrać, a ona dołączyła sekundę później. Spojrzałam ponad jej ramieniem na James'a. Chłopak wpatrywał się w nas z szokiem wymalowanym na twarzy. 

- James idź sobie! Musimy przeprowadzić kobiecą rozmowę! - wymamrotała Amber, przekręcając głowę w jego stronę.

- Czemu nie możecie po prostu wyjść do innego pokoju? - bąknął niezadowolony - Poza tym, doprowadziłem kiedyś dziewczynę do orgazmu, więc wszystko jest w porządku. Możecie o tym przy mnie gadać. - wzruszył ramionami, ale widziałam dumę w jego oczach.

- Nie, James. Idź sobie.. - tym razem to ja się odezwałam.

- Dobra! - przewrócił oczami i ruszył do swojej sypialni.

Kiedy tylko chłopak zniknął za drzwiami pokoju, Amber skoczyła na kanapę i poklepała miejsce obok siebie. Jej uśmiech odzwierciedlał również moje podekscytowanie.

- Ok! Siadaj! Opowiadaj!

- Co mam opowiadać? - zapytałam, powoli moszcząc się na sofie. Ałć. Teraz już rozumiem, co Zayn miał na myśli, mówiąc, że pewne rzeczy mogą sprawiać mi nieco więcej trudności. Jezu, powinnam była pamiętać ten ból.

- No, jak było? Zacznij od początku, jakby.... Dlaczego żeś, kurwa, wróciła od niego zaryczana? - jej twarz spoważniała, a wszystkie oznaki ekscytacji zniknęły. Poruszyłam się niekomfortowo. Ałć.

- Um, zrobił coś... - rzuciłam piskliwym głosem.

- To jebaniec! - przerwała mi cedząc przez zaciśnięte zęby.

- Ale kiedy od niego wyszłam, on przyszedł tutaj... - dodałam, co było oczywiste.

- To wiem, ale co się wydarzyło? To znaczy wiem, że się pieprzyliście...

Uniosłam rękę, żeby zatrzymać ją przed dokończenia zdania. Jest taka bezpośrednia.

- Powiedziałam mu prawdę. - bąknęłam.

Jej usta były szeroko otwarte i musiałam spojrzeć dwa razy, żeby upewnić się, czy rzeczywiście dobrze widzę. Była w szoku. To taki rzadki widok. 

- O Devonie? Powiedziałaś mu! - skinęłam głową - I jak to przyjął?

- Um, był..., uh, dociekliwy i zszokowany. - tak samo jak ty, ale co chwila przeczesywał włosy palcami. Och, jego włosy są takie miękkie. Chciałabym je znowu poczuć pod moimi dłońmi.

- I potem słodko się kochaliście? 

Zachichotałam zawstydzona.

- Nie, on się nie kocha. On się pieprzy, ostro. - wymamrotałam.

- Serio? Cóż, to było do przewidzenia, no bo spójrz na niego. Koleś jest gorącym skurwysynem. - pokiwała głową zgadzając się ze swoimi słowami.

- Wiem. - zaczerwieniłam się, a ona zaśmiała się z mojej reakcji.

- No więc, doszłaś?

Moje policzki oblały się jeszcze intensywniejszym odcieniem różu, a ona wytrzeszczyła swoje oczy.

- O mój Boże! Doprowadził cię do orgazmu, tak?! Jezu, Re! Musi być niesamowity! 

- Nie mogę porównać. - wzruszyłam ramionami, ale uśmiech nie schodził z mojej twarzy.

- Nie musisz porównywać, Re. Zdajesz sobie sprawę, że musiałam przespać się z czterema kolesiami i dopiero ostatni sprawił, że doszłam? A ty nagle spotykasz  wystrzałowego miliardera, który dopiero co wpakował się w twoje życie i ot tak sprawił że miałaś orgazm? - jej oczy niebezpiecznie wychylały się z oczodołów i zaczęłam się o nią martwić - Stara, gdzie mogę sobie takiego znaleźć?

Usłyszałyśmy wymowne odchrząknięcie i obie podążyłyśmy wzrokiem w stronę drzwi wejściowych, w których stał James z Zaynem. Ten drugi wyglądał na wyraźnie rozbawionego i kiedy to zauważyłam, jeszcze bardziej się zaczerwieniłam. Och, Boże. Jak dużo słyszał?

 - Dzień dobry, panno Coventry. - uśmiechnął się grzecznie do Amber, a po chwili przeniósł swoją uwagę na mnie. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy dostrzegł z jakim trudem ponoszę się z kanapy. 

- Panno Greene. - ałć!

- Hej. - odpowiedziałam z nieśmiałym uśmiechem. 

- Ach... James, może powinniśmy iść obczaić to miejsce, do którego mieliśmy zajrzeć? - zapytała Amber, podchodząc do chłopaka i chwyciła go za ramie, odciągając od Zayna.

- Jakie miejsce? - popatrzył na nią skonsternowany, wyrywając się z jej uścisku.

Przekręciłam głowę na bok i przypatrywałam się ich interakcji.  

- To, kurwa, miejsce, wiesz! - rzuciła poddenerwowana Amber.

- Achh... Nie, nie wiem? - posłał jej zdziwione spojrzenie.

- Po prostu rusz dupę. - bąknęła patrząc na niego wymownie. Och, rozumiem.

- Och, to miejsce! - o, boże. James jest beznadziejnym kłamcą, tak samo jak ja. - No, chodźmy zobaczyć to miejsce. Nara, Maleńka! - pomachał do mnie chłopak, na co odpowiedziałam tym samym.

Oboje ruszyli w stronę drzwi kłócąc się półgłosami i szturchając co chwilę. Zayn nie spuszczał oczu z James'a. Nadal coś do niego ma? Byłoby prościej gdybym poszła z Zaynem po prostu do mojego pokoju. Właściwie, to w sumie nie, bo zobaczyłby wtedy prześcieradło. A może już je widział, tylko nie chciał nic mówić. Mimo wszystko miałam nadzieję, że go nie widział.

- Cieszę się, że znowu panią widzę, panno Greene. - podszedł do mnie pewnym i seksownym krokiem. Miał na sobie czarne jeansy i koszulkę tego samego koloru. Wyglądał dość neutralnie. Jego oszałamiający zapach momentalnie mnie otoczył.

- Ciebie też miło widzieć. - odpowiedziałam. Zatrzymał się, górując nade mną wzrostem i pochylił nieco głowę, by cmoknąć mnie w usta.

- Jesteś bardzo silną dziewczyną, Re. Podziwiam cię. - wymamrotał cicho. Wplótł palce w moje włosy i złączył nasze wargi. Pogłębił pocałunek, przyciskając nasze ciała. Był twardy. Jego penis napierał na mój brzuch. Och, Boże. Nagle oderwał się od moich ust, by zaczerpnąć powietrza. Z trudem oddychałam, czując jego ciało przyparte nadal do mojego. 

- Oddałbym wszystko, żeby się z tobą teraz pieprzyć, Victoria. - szepnął uwodzicielsko. Och. - Ale jesteś obolała. 

Nie! No i co z tego? Pieprz się ze mną! 

- Jadłaś śniadanie? - zapytał.

Pokiwałam przecząco głową, a on pogładził wierzchem dłoni mój policzek. Jest taki dotykalski.

- No to musisz umierać z głodu.

- Trochę faktycznie jestem głodna. 

Uśmiechnął się tajemniczo.

- Rozumiem. Bardzo chciałbym, żebyś wróciła ze mną do mojego apartamentu, Victorio. 

Przygryzłam wargę, a on spojrzał na mnie wymownie. O, Jezu. Prawie zapomniałam. Uwolniłam wargę i podniosłam na niego wzrok. 

- Ja też bym chciała. 

***

Mark wysadził nas tuż pod windami, na podziemnym parkingu samochodowym. W alejce nr 10 zauważyłam zaparkowane Ferrari, Bentleya i Audi SUV'a. Zayn pociągnął mnie za rękę, na co przeniosłam na niego moją uwagę. Gestem dłoni wskazał na otwarte drzwi windy, a ja głośno przełknęłam ślinę. Gdy znaleźliśmy się w środku, metalowa powłoka zasunęła się z szumem. Po chwili jedynym dźwiękiem, który słyszałam była ta denerwująca muzyczka, lecąca cicho z każdej strony. Ścisnął moją dłoń i poczułam przepływ elektryzującego pożądania między naszym dotykiem. Unormowałam oddech i podniosłam na niego wzrok. Kciukiem lekko pocierał knykcie moich palców. 

- Przestań. - bąknął, ale wyczułam rozbawienie, dostrzegłam je również w jego tęczówkach - Victoria, jesteś obolała i mimo, że jedyne o czym teraz myślę, to żeby cię tu przelecieć, ale nie mogę.

Na moją twarz powoli wdzierał się szeroki uśmiech, więc starałam się ją ukryć. Och, chce mnie? Pożądanie wypełniło moje ciało. Nie mogłam pozbyć się tego głupkowatego uśmiechu z mojej buzi.

Drzwi rozsunęły się z charakterystycznym dźwiękiem, a on zmarszczył czoło. 

- Ach, te windy... - wymamrotał sam do siebie.

Rozpoznałam mahoniowe drzwi wejściowe.  Zayn złapał mnie za ramię i zatrzymał, marszcząc brwi i chwytając za klamkę. Otworzył drewnianą powłokę i zaskoczył mnie widok Mark'a. Podskoczyłam przestraszona, a z moich ust wyrwało się krótkie piśnięcie. Jak on się tu kurwa znalazł przed nami?!

Mark też się wzdrygnął, ale zaraz powrócił do swojej normalnej postawy.

- Jezus, Victoria. Uspokój się. - bąknął Zayn.

- Panno Greene, proszę pana. - przywitał nas ochroniarz. Widziałam rozbawienie w jego oczach i momentalnie się zaczerwieniłam. Uśmiechnęłam się do niego zawstydzona, kiedy przechodziliśmy przez hol. Zamarłam, kiedy na kanapie dostrzegłam siedzącą blondynkę. W tym samym momencie poczułam za sobą spięte ciało Zayna, który prawdopodobnie też ją zauważył.

- Pani Donaldson, proszę pana. - Mark w końcu postanowił ją zaanonsować, jakby trochę za późno. 

- Zayn. - podniosła się i wtedy zdałam sobie sprawę kim jest. Widziałam już ją wcześniej.

Pani Donaldson? To ta babka, która tak wkurzyła Zayna, podczas naszego...err... spotkania? 

- Emma. - odpowiedział Zayn, a w jego głosie pobrzmiewało zdziwienie.

- Przepraszam, Zayn. Nie wiedziałam, że masz towarzystwo. - wyglądała na skonsternowaną, kiedy przeniosła na mnie chłodne oczy. Uśmiechnęła się, ale nie był to szczery uśmiech. Czemu jest taka atrakcyjna? Była ubrana cała na czarno. Obcisłe jegginsy, koszulka idealnie opinająca jej figurę, fryzura prosto z salonu. Ile ona właściwie ma lat? Wyglądała na starszą, zarówno ode mnie, jak i od Zayna.

- Mówiłem ci dzisiaj rano, Emmo, że jestem zajęty. - odparł.

- Och, więc przypuszczam, że to kolejne spotkanie z panną Greene. - uśmiechnęła się, ale było w niej coś, co nie pozwalało mi czuć się dobrze w jej towarzystwie. Zachowywała się jak łowca, jakiś drapieżnik. Skąd mnie zna? 

- Witam, Victorio. Mam na imię Emma. 

- Victorio? - bąknęłam i prychnęłam pod nosem. Zayn zacieśnił swoje palce wokół mojej dłoni. - Nazywaj mnie Re. - wymamrotałam nieśmiało.

- Wiesz, że nie lubię się powtarzać, Emmo. - Zayn uniósł jedną brew. Linia jego szczęki zarysowała się wyraźniej, wyprostował ramiona, a jego barki momentalnie się poszerzyły. Jest zły? Bo nawet mimo tego, że jego ciało jest tak spięte, jego twarz nie wyraża żadnych emocji.

- Zayn, to ważne. - odpowiedziała Emma drżącym głosem.

- Och. - zakołysał się na stopach i z wdziękiem ruszył w stronę wysepki kuchennej. Gdy się przy niej zatrzymał, odwrócił się i spojrzał na mnie i na Emmę. Głośno przełknęłam ślinę.

- Victoria. Chodź tutaj. - wyciągnął butelkę Chardonnay. Och, pyszności. Posłuchałam go i niepewnym krokiem podążyłam w jego stronę. Ostrożnie umiejscowiłam się na krzesełku barowym, nadal odczuwając nieprzyjemny dyskomfort tam, na dole. Emma zrobiła to samo, ale postanowiła usiąść o stołek dalej. 

Zayn odkorkował szampana i nalał musującego płynu do kieliszków. Zanim wypełnił nim ostatni, podniósł wzrok i popatrzył na mnie. Podniósł butelkę i uniósł brew. Domyślam się, że mentalnie pytał, czy też mam ochotę? Potrząsnęłam głową, a on zmarszczył czoło zdezorientowany.

- Emma, o co chodzi? - przeniósł na nią swoją uwagę, kiedy akurat pociągała niewielki łyk szampana.

Momentalnie straciłam apetyt. Zayn obszedł blat i zajął miejsce między nami, chwytając mnie za rękę.

Nie mogłam nic na to poradzić, myślałam tylko o tym, że tam gdzie teraz leżą jej idealnie wypielęgnowane dłonie, wcześniej leżał mój tyłek. Wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu. 

Emma westchnęła przenosząc wzrok z Zayna, na mnie. Wyglądała na zdenerwowaną. Po chwili Zayn również na mnie spojrzał i znowu poczułam się jakbym tylko w czymś przeszkadzała. Chciałam wstać, ale zacieśnił uścisk naszych dłoni.

- Gdzie idziesz? - zapytał i zauważyłam jak między jego brwiami zamajaczyła zmarszczka.

- Um, zostawię was samych, żebyście mogli porozmawiać. - wymamrotałam. Emma przypatrywała się naszej interakcji i temu, jak Zayn skupia na mnie całą swoją uwagę. Z trudem przełknęłam ślinę.

- Zostań. Wszystko jest w porządku. - wiedziałam, że to nie była prośba, tylko polecenie. Odetchnęłam nerwowo i z powrotem zajęłam miejsce na krzesełku. 

- Zayn, wolałabym zostać z tobą na osobności, to naprawdę ważne. - wyszeptała, pochylając się w jego stronę i chwytając go za ramie. Och, nadal cię słyszę. Suko.

- Emma, nie martw się. Ufam jej, ona ufa mi. Wszystko jest w porządku. 

Westchnęła głośno i przygryzła dolną wargę.

- Emma... - rzucił lekko zniecierpliwiony Zayn, starając się zachęcić ją do mówienia.

Wyprostowała się na stołku i odetchnęła.

- Chodzi o Taylor'a. - bąknęła, przygryzając dolną wargę, po czym pociągnęła łyk szampana.

Kto to Taylor?

- O co chodzi z Taylor'em? - zapytał skonsternowany Zayn - Myślałem, że ten skurwiel już zniknął. - syknął zdenerwowany. Popatrzyła na niego ze współczuciem i ponownie chwyciła go za rękę, kciukiem pocierając skórę, jego dłoni. Zdałam sobie sprawę, że wlepiam w nią mało przyjazny wzrok.

- Uspokój się. - wyszeptała kojącym głosem. Momentalnie się zrelaksował, a ona znowu westchnęła i przygryzła wargę. - Wrócił. Ale..on wie. Wie o nas, Zayn. Szantażuje mnie.

Szantażuje? Zayn cały się spiął, a ja zmarszczyłam brwi. O nas? Mają jakąś wspólną przeszłość? To cholernie żenujące.

- Jak to cię szantażuje, Emma? Czym? - głos Zayna był szorstki, zbyt szorstki i starałam się uwolnić dłoń z jego uścisku, ale trzymał mnie naprawdę mocno.

- Tym, że powie o nas twojej matce, jeśli nie dam mu pieniędzy. Nie chcę narażać przyjaźni mojej i twojej matki.

Co?! Teraz to dopiero mam mętlik w głowie. Chciałabym,żeby ktoś powiedział mi o co tutaj chodzi, ale to chyba nie jest przeznaczone dla moich uszu. Nie chcę tego słuchać!

- Pieprzony dupek! Ile? - Zayn w końcu puścił moją rękę, ale nie wydaje mi się, żeby zdał sobie sprawę z tego, jak mocno mnie za nią trzymał. Potarłam obolałe miejsce, starając się szybciej doprowadzić krew do placów. Zayn, którego zdenerwowanie sięgało zenitu, przeczesał ręką włosy.

- Pół miliona. - powiedziała niepewnym głosem, przenosząc swoją dłoń na jego ramię i pocierając je. To było dość intymne. To miało go uspokoić, czy co? Bo takie gesty szczerze wydają mi się trochę zbyt osobiste. Przestań go dotykać!

- Co dostaniesz w zamian, jeśli mu zapłacisz? - zapytał Zayn. Jego głos był surowy i ostry, wiedziałam że z trudnością się kontroluje. Z jakiegoś powodu wydawało mi się, że zapomniał o mojej obecności.

- Podpisze papiery rozwodowe. - odpowiedziała kobieta. Zayn westchnął i zmarszczył czoło. Popatrzył na mnie przez ułamek sekundy i wrócił na nią wzrokiem.

Och, jednak nie. Wie, że tu jestem, a to spojrzenie właśnie to potwierdziło. Siedziałam oniemiała. Cóż za wyznanie! Papiery rozwodowe? Mieli romans? O mój Boże!

- Co zamierzasz zrobić? - wypalił spiętym głosem Zayn.

- Nie wiem. Pięćset tysięcy funtów to dużo pieniędzy...

- Wcale nie. - chłopak zmarszczył brwi.

- Zayn! - Emma zmrużyła oczy, mierząc go lodowatym spojrzeniem.

- Dam ci te pieniądze. - zaoferował, na co ze zdziwienia otworzyłam buzię. Jasne, że wywali pół miliona funtów na jakąś podstarzałą babkę, lecącą na młodych facetów!

- Zayn, i tak zrobiłeś już wystarczająco dużo. - wymamrotała.

- Tu chodzi o nas oboje Emma. - jego głos był zimny.

Poruszyłam się niekomfortowo na moim krzesełku. Nie powinnam tego wysłuchiwać. Czy on nie zdaje sobie sprawy z tego jak dziwaczna jest ta sytuacja? Nie rozumiem.

- Mam pieniądze, Zayn. - odparła.

- No to mu je daj. 

- Jaką mam pewność, że nie blefuje?! - pochyliła się w jego stronę, a ja przygryzłam dolną wargę, kiedy zobaczyłam jak kładzie dłoń na jego kolanie. 

Och.

On tego jednak nie zauważył. Jest zbyt wkurzony, żeby poczuć cokolwiek. Nienawidzę każdej sekundy tej sytuacji, ale zazdrość rozdziera mnie od środka, kiedy widzę jej rękę na jego nodze. Dlaczego jestem zazdrosna? Nie powinnam przecież być! Kurwa.

- Każ mu najpierw podpisać papiery, a potem daj mu pieniądze. Mam już kompletnie dość tego skurwiela. - Zayn upił łyk szampana, a ja obserwowałam ruch jego Jabłka Adama, kiedy przełykał. Och, ma taką długą szyję. Zaczerwieniłam się momentalnie i włosami zakryłam malinkę widniejącą na mojej skórze. Jak mogłam o niej zapomnieć?

Emma uśmiechnęła się smutno i spuściła wzrok na swoje palce. Wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, ale w porę się opanowała. Przygryzła wargę i popatrzyła prosto w jego oczy. Poruszył się na krześle.

- Nie przygryzaj wargi. - wymamrotał.

Wypuściła ją spomiędzy zębów, a ja szeroko otworzyłam oczy ze zdziwienia. 

Och! Mam dość całej tej popieprzonej konwersacji! Gwałtownie wstałam na równe nogi, a ich oczy momentalnie spoczęły na mnie, zaalarmowane moimi nagłymi ruchami. Głośno przełknęłam ślinę, kiedy zapanowała miażdżąca cisza. Znowu poczułam się jakbym wtargnęła w ich prywatność. 

- Coś nie tak? - zapytał Zayn. "Coś.Nie.Tak?" Siedzę przy stole z twoją eks kochanką, po tym jak wczorajszej nocy się pieprzyliśmy i to właśnie to, jest NIE TAK. 

- Um. Muszę iść do toalety. - popatrzyłam na niego, a on wpatrywał się w moje oczy, jakby coś w nich zgubił. Czego szukał? Zwątpienia? Kłamstwa? Czego?!

- Ok. - kiwnął głową powoli i ostrożnie. Dość niezdarnie ruszyłam w stronę łazienki. Gdzie podział się Mark?

- Po co ją tu przyprowadziłeś, Zayn? - usłyszałam głos Emmy, gdy tylko znalazłam się na rogiem, co momentalnie przykuło moją uwagę. Brzmiała na poirytowaną, jakby zadała mu już wiele pytań, na które nie usłyszała wcześniej odpowiedzi. 

- To naprawdę nie twój interes, Emmo. - odparł Zayn. Nawet mimo tego, że go nie widziałam, ton jego głosu wywołał ciarki w dole mojego kręgosłupa. Był taki chłodny.

- Jest dla ciebie zbyt niewinna. Naprawdę myślisz, że będzie w stanie znieść to jak wymagający i surowy jesteś? - odpowiedziała i brzmiała na zmartwioną. 

Zatrzymałam się w miejscu i słuchałam dalej. Hmmm.. To może być całkiem interesujące. 

- Wygląd może być mylący. - odpowiedział i byłam niemal pewna, że zrobił to przez zaciśnięte zęby.

Prychnęła pod nosem.

- Zayn, wiesz jak zimny potrafisz być. Sama widziałam, jeszcze wtedy w biurze, w Bradford, jak bardzo ją onieśmielałeś. 

Brak odpowiedzi.

- Zayn.

- Przestań. - bąknął chłodno.

Westchnęła głęboko.

- Próbuję ci pomóc, a nie cię obrazić. 

- Nie potrzebuję twojej pomocy, Emma.

- Chcę ci tylko pokazać rażącą w oczy pomyłkę, z którą przyszło ci się mierzyć. 

- Ona nie jest pomyłką.

- Ale będzie. Stanie się kłopotem, kiedy zacznie żywić do ciebie uczucia. Powiedziałeś jej jak to jest z twoimi uczuciami, Zayn?

Brak odpowiedzi. Zmarszczyłam czoło. O czym oni gadają?

- Oczywiście, że nie. - odpowiedziała na zadane przez siebie pytanie.

- Odpieprz się, Emma. - syknął Zayn. W duchu zaczęłam składać mu owację na stojąco.

Zaśmiała się, ale to był przepełniony goryczą i smutkiem śmiech.

- Victorii nie uda ci się przerobić, Zayn. Najwyżej się nią znudzisz. Jestem pewna, że nie wytrzyma jednej nocy. Zwłaszcza znając ciebie. Daje ci góra tydzień i skończysz, szukając nowej seks zabawki, która będzie wiedziała jak sprostać twoim wygórowanym upodobaniom. Zniszczysz ją swoimi hardcorowymi tendenc...

- Wystarczy Emma! - głos Zayna, był jak ostrze przecinające powietrze i odbił się echem po pustym pomieszczeniu, a potem zapanowała cisza. Śmiertelna cisza. Cholera jasna. Zrobiłam krok w przód i w mieszkaniu rozległ się dźwięk mojego ruchu. Wygląda na to, że muszę wrócić.

- Uspokój się, Zayn. Wiesz, że nie wymyśliłam sobie tego gówna. - rzuciła słodkim głosikiem.

Wzięłam głęboki wdech. Widziałam jak przyciszonym tonem stara się go uspokoić. Kiedy pojawiłam się na widoku, zamilkła i poklepała go ręką po plecach. Zatrzymałam się przy końcu blatu kuchennego, ale Zayn nawet na mnie nie popatrzył. O, Boże. To żenujące. Na serio żenujące. A fakt, że usłyszałam ich rozmowę, sprawia, że to jest jeszcze bardziej żenujące, bo oni nie wiedzą, że ja wiem. Cóż, właściwie to ich podsłuchiwałam, ale przyjmijmy, że usłyszałam to przypadkiem.

Podeszłam powoli do miejsca, które zajmowałam zanim wyszłam i usiadłam na stołku. Zayn w końcu postanowił się poruszyć. Odwrócił się do mnie plecami i twarz skierował w stronę  Emmy. 

- Dokończymy tę rozmowę jutro. - powiedział poważnie.

Westchnęła i skinęła głową.

- Oczywiście. Czekam z niecierpliwością. O tej co zwykle?

Kiwnął potakująco i wstał, kiedy oplotła go ramionami. Zawstydzona odwróciłam wzrok. Mają jakieś "jak zwykle"?!

- Bardzo miło było cię poznać, Victorio. - powiedziała zbyt miłym głosem. Spierdalaj, kłamczucho!

- Re. - poprawiłam ją chłodno.

- Wybacz. Re. - odparła starając się wymusić przepraszający ton - Widzimy się później, Zayn.

- Do widzenia, Emmo. - bąknął. Wydawał się zajęty swoimi własnymi myślami.

Słyszałam stukot jej szpilek, za każdym razem, gdy jej obcas spotykał się z podłogą, w drodze do drzwi. Pożegnała się z Mark'iem, który wyskoczył z nie-wiadomo-kąd, zostawiając nas samym w tej niezręcznej sytuacji. Oboje milczeliśmy. Panowała głucha cisza i coraz bardziej czułam się niekomfortowo. Zayn usiadł obok mnie, ale nie mogłam na niego spojrzeć. Chwycił mnie za rękę, ale szybko ją cofnęłam.

- Victoria? - jego głos krył zaniepokojenie.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, jak żenujące to było? - powiedziałam miękko. Zbyt miękko. W powietrzu zawisły nieprzyjemne ciarki i wiem, że Zayn również je poczuł. Tym razem złapał moją dłoń nieco pewniej. Odetchnął głęboko i kątem oka widziałam, jak wolną ręką przeczesuje włosy, mocno ciągnąc je przy końcach. 

- Przepraszam, Victoria...

- Za co konkretnie? Za to, że dowiedziałam się, że ta baba jest twoją byłą kochanką, czy za to, że najwyraźniej jest przyjaciółką twojej matki? Ile ona ma lat, Zayn? - przerwałam mu pewnym, ale cichym głosem. To wszystko nadal jest dziwne. Jakieś popieprzone! 

- Przepraszam, że postawiłem cię w takiej sytuacji, Victoria. Nie spodziewałem się, że będzie to tak wyglądać. Spójrz na mnie! 

Zamknęłam oczy i odetchnęłam głośno. Byłam wstrząśnięta. 

- Ile. Lat? - powtórzyłam. Nie łap z nim kontaktu wzrokowego, Re. Niech cierpi.

- 41. - odezwał się w końcu po dość długiej pauzie.

Szerzej otworzyłam oczy ze zdziwienia, ale nic nie powiedziałam. Potrząsnęłam tylko głową z niedowierzania.

- Spójrz na mnie. - rzucił nieznoszącym sprzeciwu tonem. Poczułam ciarki w dole kręgosłupa, od razu przypominając sobie, jak zimny potrafi być.

- Ile miałeś lat, kiedy to się zaczęło? - zapytałam i nareszcie znalazłam odwagę, żeby podnieść na niego wzrok.  Śmiertelnie poważny wzrok. 

- 16. - odparł chłodno. Ścisnął moją dłoń, a w jego oczach błysnął ból, zdradzający jakieś niezagojone rany.

- Jak długo to trwało? - zapytałam starając się pohamować emocje, ale byłam kompletnie zszokowana.

- Pięć lat. 

- I nie wpadło ci do głowy, że ona jest starsza od ciebie o 18 lat. Zayn to jest...

- Odpuść sobie! - jego głos przeszył moje wnętrze milionem małych szpileczek wbijających się gdzie popadnie.

Nieprzyjazny wzrok, którym mnie obdarzył, sprawił, że momentalnie wróciłam do swojej skorupy. Zamilkłam w momencie, kiedy jego oczy pociemniały w gniewie. Jest zły. Bardzo zły. Głośno przełknęłam ślinę. To ten sam człowiek, któremu wyznałam najciemniejszy sekret z mojej przeszłości? To z tym mężczyzną, pieprzyłam się poprzedniej nocy? To na pewno on? Wczoraj był taki miły i ciepły i tak dobrze się z nim rozmawiało, ale teraz, znowu jest tylko rozzłoszczonym Zaynem. Spuściłam wzrok na moje uda.

- Co chcesz zjeść na śniadanie, Victoria? - zapytał - Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię. 

Westchnęłam i poniosłam wzrok. Szurnięty rządziciel. Jego oczy były zimne i ciemne i z całych sił starał się powstrzymać wyraz frustracji wdzierający się na jego twarz. Słowa Emmy odbiły się echem w mojej głowie. "Naprawdę myślisz, że będzie w stanie znieść to jak wymagający i surowy jesteś?".

- Co chcesz zjeść, Victorio? - powtórzył łagodniejszym tonem.

- Chyba straciłam apetyt. - wymamrotałam cicho.

Westchnął, nie przestając wpatrywać się w moje oczy. Wierzchem dłoni przejechał po moim policzku i chwycił mnie za podbródek. Pochylił się i delikatnie pocałował mnie w usta. Moja złość i zdenerwowanie zniknęły w mgnieniu oka, kiedy zatraciłam się w jego ustach. Moje ciało żyło własnym życiem, podstępnie zdradzając mnie kosztem jego dotyku. 

- Wybaczysz mi, Victorio? 

Zaciągnęłam się powietrzem i zamknęłam oczy. Jego wargi pieściły linię mojej szczęki. Oddech miałam urywany, jakby dopasowywał się do jego. Och, zaraz tu chyba umrę. Zdradzieckie ciało, całkowicie mu się poddało. Jestem na niego zła, ale te jego eksperckie usta mnie rozpraszają.

- To skończyło się dwa lata temu. To zamknięta sprawa. - zapewnił wypowiadając słowa, nie odrywając warg od mojej szyi. Zatrzepotałam rzęsami, kiedy składał miękkie pocałunki na wrażliwej skórze. Dla mnie to nadal wydawało się dziwne. Szesnastolatek utrzymujący kontakty seksualne z trzydziestoczteroletnią, zamężną babą?  To znaczy... Dlaczego akurat Zayn? Jak ja mogę odpuścić? Czemu on nie dostrzega tego jak.... dziwne to jest? Jak to się w ogóle zaczęło? To typowa mamuśka do posunięcia! Serio niezła, niewyglądająca na swój wiek, mamuśka do posunięcia. Czemu wygląda tak młodo? Och, ta kobieta tylko jeszcze bardziej działa mi na nerwy. Ale on ma rację. Muszę odpuścić.

- Re, rozluźnij się. Proszę. - chwycił moją twarz w swoje dłonie i spojrzał mi prosto w oczy. Zaczęłam się wiercić na krzesełku, a on puścił mi oczko. - Maleńka, musisz jeść.

- Nie, Zayn. Nie jestem już głodna. Na serio. - starałam się mu wytłumaczyć, ale zdążył już przywołać Marka i zlecić mu, by poszedł po jakąś panią Conrad. 

- Jeśli dobrze sobie przypominam, była pani głodna, panno Greene. Jesteś tu po to, żeby zjeść. Pani Conrad. - Zayn przywitał się z piękną kobietą o kasztanowych włosach. Wyglądała na około trzydziestu lat. Jej włosy były długie, ale brązowe, co mnie zaskoczyło, bo spodziewałam się kolejnej blondynki. Miała takie przyjazne oczy. Właściwie to cała jej aura była przyjemna i już zdążyłam ją polubić.

- Dzień dobry, panie Malik. - odpowiedziała grzecznie i zwróciła się w moją stronę z lekką konsternacją na twarzy.

- Pani Conrad, to jest Victoria Greene. - przedstawił mnie Zayn i wyczułam delikatność w jego głosie. Lubi ją, ale próbuje to ukryć. To widać jak cholera. 

- Dzień dobry, panno Green. Bardzo miło panią poznać. - kobieta zaszczebiotała radośnie i wiedziałam, że mówi szczerze.

- Dzień dobry. - uśmiechnęłam się. Naprawdę się uśmiechnęłam, bo po prostu dobrze czułam się w jej towarzystwie.

- Życzy sobie pan jakieś śniadanie, panie Malik? - zapytała wesoło, swobodnie poruszając się po kuchni. Och, więc to jego gosposia?

- Panna Greene potrzebuje śniadania. Co chcesz zjeść, Victoria? - z powrotem przeniósł swoją uwagę na mnie.

Przygryzłam wargę, a na jego twarzy pojawił się ten grymas. Zmarszczyłam czoło i uwolniłam wargę spomiędzy zębów. 

- Poproszę lekkiego omleta. 

- Z serem, pomidorem, bekonem i szpinakiem? - pani Conrad uniosła brew.

Wow! Zna się na swojej robocie. Niedokładnie to miałam na myśli, mówiąc "lekki", ale niech będzie. Kiwnęłam głową, a mój żołądek postanowił chyba dołączyć się do rozmowy, bo burknął coś niezrozumiale. Oplotłam rękami brzuch i popatrzyłam na Zayna. W rozbawieniu uniósł brwi, a moment później zmarszczył czoło, wyciągając swój Malik Cell z kieszeni.

- Brian. - rzucił - Tak. . . Jak? - momentalnie przeniósł na mnie wzrok, ale nie mogłam nic odczytać z jego twarzy - Nie. Powiedziałem jej. . . Wyślij mi e-mailem, muszę na to zerknąć. . . Z jego numerem. Chciałbym porozmawiać z nim osobiście. - przeczesał ręką włosy i westchnął pod nosem. - Dzięki, Brian. - rozłączył się, ale nie przestał wystukiwać czegoś na klawiaturze swojego telefonu. Chwilę po tym, jak odłożył go na blat, ten zabrzęczał, a on podniósł go z powrotem. 

- Panno Greene. - pani Conrad podsunęła mi talerz z pięknie prezentującym się omletem. Och, aż ślinka cienkie. 

- Dziękuję. - uśmiechnęłam się, ale jakoś nie mogłam zabrać się za jedzenie.

- Victoria. Jedz. - rzucił rozkazująco Zayn, po raz kolejny wykazując się tą niezrozumiałą przeze mnie umiejętnością, czytania w moich myślach.

Zmarszczyłam brwi.

- Nie każ mi się powtarzać. - znowu się grymasi.

Fuknęłam i sięgnęłam po nóż i widelec, które również podała mi ta miła kobieta. Ukroiłam kawałek omleta, a z niego wypłynął cudownie ciągnący się ser. Och, pychotka. Wzięłam porcję do ust i moje kubki smakowe niemal eksplodowały. To było wyśmienite.

- Życzy sobie pani jeszcze czegoś, panno Greene? - zapytała pani Conrad.

Głośno przełknęłam zawartość ust, dławiąc się lekko i potrząsnęłam głową.

- Nie, dziękuję. To naprawdę smaczne. - uśmiechnęła się i wyszła z kuchni.

Do żołądka powędrował ostatni kęs i zdałam sobie sprawę, że znowu się przejadłam. Dzięki Bogu, miałam na sobie luźną koszulkę. Westchnęłam głośno i popatrzyłam na Zayna. Ciągle coś robił na swoim telefonie. Spojrzał na mnie, gdy podniosłam talerz i chciałam wstać. Ałć! Ja pierdolę!

- Nie, nie. Pani Conrad to zrobi. Usiądź. - delikatnie chwycił mnie za nadgarstki i z powrotem posadził na stołku. Wyglądał na rozkojarzonego, najwidoczniej tym, co tam wystukiwał na komórce. Momentalnie przycisnął telefon do ucha i znowu wyglądał na zdenerwowanego. Cały się spiął. Spiął się nawet za bardzo. 

- Brian. . . Tak. Mimo wszystko, wyślij mi to. . . Jaki jest problem? . .  Naprawdę? . . Nie, nie. Mów dalej, zaintrygowałeś mnie. - nastąpiła cisza, ale widziałam jak z sekundy na sekundę jego złość wzrasta - Kurwa, żartujesz . . Ja pierdolę. Nie, proszę. Wyświadczyłeś nam wielką przysługę. Prześlij mi te informacje e-mailem, a ja się w tym rozpatrzę. . . Tak, profil osobisty też. . . Nie, będę bardziej niż szczęśliwy, jeśli porozmawiam z nim sam. Połącz mnie od razu. Jeszcze raz, dzięki, Brian. - Zayn głęboko zaciągnął się powietrzem, jego oddech był urywany. Uniósł swój kieliszek i dopił resztę szampana. Chwycił mnie za rękę i spojrzał mi w oczy, ale kompletnie nic nie mogłam odczytać z wyrazu jego twarzy. Nadal trzymał telefon przy swoim uchu.

- Zayn? - szepnęłam, a on tylko uniósł palec wskazujący, przykładając go do swoich ust. 

- Shhh... - lekko zmarszczył brwi.

Jestem ciekawa, o co tu chodzi?

- Panie Anderson. - odezwał się w końcu Zayn. Jego głos był chłodny, mrożący krew w żyłach i nieprzyjemny. Nazwisko, które wypowiedział powoli przedostało się przez moją podświadomość, prosto do najciemniejszego zakątka mojego umysłu.

Rozmawia z Devon'em.